Kανόνας 1.

Στους έρωτες ισχύει: Όσο πιο φτηνός, τόσο πιο μεγάλος.

Έρωτας και γεωμετρία.

Κάποτε ήμασταν στο 0. Έπειτα, λέγεται πως αυτή η ανώτερη δύναμη που φέρει το όνομα "Θεός" προκάλεσε το μεγάλο big bang και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο κόσμος τούτος. Αληθοφανές, αν σκεφτείς ότι το 0 δεν παράγει, δεν γεννάει. Και πόσο μάλλον την απειρία για την οποία ο κόσμος είναι καταδικασμένος να υφίσταται. Βέβαια, μπορεί να μην υπάρξει καν απειρία και ο κόσμος κάποτε να πάψει να υπάρχει. Αλλά εάν υπάρξει, αλήθεια πως ορίζεται το άπειρο;

Δύο κύκλοι ενωμένοι που μας μάθανε πως αντιπροσωπεύουν τα πάντα, την αιωνιότητα, τον δρόμο μιας ευθείας δίχως τέλος. Μέσα από δυο κύκλους γεννιέται το χάος. Κι όλα είναι τόσο απροσδιόριστα με τους κύκλους. Στα μαθηματικά τους αποκαλούμε ομόκεντρους  και στη ζωή φαύλους. Είναι αυτή η κατάσταση που συνεχώς επαναλαμβάνεται δημιουργώντας αντίγραφα του εαυτού της. Άλλοτε μικρότεροι κύκλοι κι άλλοτε μεγαλύτεροι, ανάλογα με τα π(ρόσωπα)=3,14  και τα ρ(ίσκα), δηλαδή την ακτίνα του κύκλου.

Θυμάμαι εκείνο το παιδί που ποτέ του δεν ζωγράφισε έναν σωστό κύκλο. Πως να μιλήσεις για ισομέρεια και συμμετρία σε ένα παιδί των άκρων;  Κάποιοι το αποκαλούσαν αποτυχημένο, η μαμά του απλώς άτυχο.  H δασκάλα στο σχολείο έλεγε, πως ήταν έξυπνο παιδί, απλά "δεν έπιανε το χέρι του".

Εκείνο το παιδί ακόμα προσπαθεί να μάθει ζωγραφίζοντας κύκλους. Οι κύκλοι του τώρα ενώνουν τις χρονικές περιόδους στη ζωή του. Καμιά φορά το πάθος του λειτουργεί σαν μια γεωμετρική πρόοδος και τότε τα αποτελέσματα αυξάνονται ταχύτατα. Τα συναισθήματα, τα φιλιά, η θλίψη, οι εκρήξεις, η ζήλια.

Μετά από 15 ολόκληρα χρόνια ακόμα το θυμάμαι εκείνο το παιδί. Ακόμα θυμάμαι την εμμονή του περί κύκλων. Ακόμα θυμάμαι πόσο αποτυχημένη ήταν η προσπάθειά του. Ακόμα θυμάμαι την απειρία των άκρων του. Ποτέ δεν το ξεχνάω. Κάθε μέρα το κοιτάζω στο καθρέφτη και δακρύζω.

Όμως τώρα έχω βάλει κατά νου ένα σχέδιο κι αυτή τη φορά μπορεί και να πετύχει. Το κρίσιμο με τους κύκλους λοιπόν, είναι να μάθεις πότε και πως πρέπει να κλείνουν. Να μάθεις να μην εγκλωβίζεσαι μέσα τους. Το τέλος καθορίζεται από την αρχή λένε. Πολλά μηδενικά μοιάζουν με κύκλους. Κι όπως σου' πα το μηδέν δεν παράγει. Για αυτό να μην ανοίγεις επικίνδυνους κύκλους μάτια μου...


Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Κ. που μου έμαθε για κάποιους κύκλους με λίγο έρωτα ή μπορεί και πολύ.

Έρωτας και πολιτική

Ξεκίνησε ως μία διμερής αντιπαράθεση. Διήρκεσε μόνο λίγα λεπτά. Αφορμή αποτέλεσε ο έρωτας και ως αίτιο καταγράφηκε το πάθος. «Καινοτομία» αυτού του πολέμου: η ατομική βόμβα που μετέπειτα ονομάστηκε αγάπη. Έκβαση: Καταστροφική.

Nα καις!

Χθες είχα μία τηλεφωνική επικοινωνία με το φίλο μου τον Τ. Ο Τ.  είναι  ήδη 6  μήνες στο Λονδίνο για σπουδές. Μιλήσαμε για τις δυσκολίες της αλλαγής περιβάλλοντος, για το καινούριο του σπίτι, για το βροχερό καιρό, είπαμε για τη μοναξιά, είπαμε για τα άδεια δωμάτιά μας. Έτσι πήρε θάρρος και άρχισε να μου λέει για την Α. Ήταν δύο χρόνια μαζί.  Μεγάλος έρωτας σου λέει. Αυτή έφυγε κάπου στη Στοκχόλμη πριν ένα χρόνο. Είχαν πει "θα τα πούμε κάπου στο κόσμο" και μετά τη φίλησε και από τότε έχει να τη δει. Το πρώτο καιρό μιλούσανε λίγο.
- "Τι κάνεις;"
-"Όλα καλά μόλις μπήκα στο σπίτι από το πρωί. Θα κάνω ένα μπάνιο και θα ξαπλώσω για να δω τις σειρές μου"
-"Κι εγώ κάθομαι στο laptop από το πρωί και τελειώνω την εργασία μου. Δευτέρα παραδίδω."
ΟΛΑ ΜΕΣ 'ΤΗΝ ΑΜΗΧΑΝΙΑ
Και κάπου εκεί οι λέξεις έβγαιναν από τα στόματά τους πιο αργά κι η συνομιλία τελείωνε.Έτσι μου είπε.
Γιατί πως να εξηγήσεις τη ζωή σου στον άνθρωπο σου όταν δεν είναι πια σ'αυτή; Πως να το κατηγορήσεις για το ότι έχει χάσει αυτό το τεράστιο κομμάτι της ζωής σου, όταν εσύ έχεις κάνει ο ίδιος τις επιλογές σου; Πως να του θυμώσεις για το ότι σ'αυτό το πρώτο σου βήμα στο κόσμο δεν είναι πλάι σου; Γιατί εκεί είναι το θέμα απλά δεν ήταν στο πλάι σου.
Οι άνθρωποι λέμε πως αγαπάμε τη χώρα μας, μα κατοικούμε σε μία άλλη που μας δίνει λεφτά.
Οι άνθρωποι λέμε πως αγαπάμε τον άλλον κι όμως αντέχουμε να ζούμε χωρίς αυτόν.
Συνέχισε χωρίς να μ'αφήσει να μιλήσω.
"Πέρσι τα Χριστούγεννα είχαμε χωρίσει για δύο ολόκληρους μήνες. Δεν τη πήρα τηλέφωνο ούτε στα γενέθλιά της. Δύο μήνες ξυπνούσα χωρίς την Α. πλάι μου και δε με ένοιαζε. Τώρα ξυπνάω χωρίς να μου λέει καλημέρα. Τώρα κοιμάμαι χωρίς να την αγγίζω και δεν θέλω πάλι να κοιμηθώ χωρίς αυτή. "
Τότε άρχισε να κλαίει ο Τ. Τρόμαξα. Αλήθεια τρόμαξα. Πρώτη φορά κλαίει ο Τ. Γνωριζόμαστε 10 ολόκληρα χρόνια και πρώτη φορά τον ακούω να κλαίει. Δεν ήξερα τι να πω. Του είπα μόνο "Μη στεναχωριέσαι ρε φίλε. Υπάρχουν τόσοι που είναι στο πλάι σου". Μου φάνηκε βλακεία, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να πω. Ο Τ. συνέχισε να μιλάει, χωρίς καμία αντίδραση ως προς την απάντησή μου. Συνέχισε λέγοντάς μου πως οι βαλίτσες του είναι γεμάτες εδώ και 6 μήνες. Μου είπε πως δεν κάνει παρέες γιατί το Λονδίνο ήταν κάτι περαστικό για αυτόν. Το μισούσε το Λονδίνο και για την ακρίβεια μισούσε οτιδήποτε δεν του θύμιζε την Α.
 "Να καις. Αυτή είναι η μόνη λύση. Να καις αναμνηστικά, να καις φωτογραφίες, να πετάς στα σκουπίδια φωτογραφίες. Να καις τις μνήμες σου με αλκοόλ. Να καις τα φιλιά της. Να σβήνεις το άγγιγμα της με ξένα αγγίγματα. Nα σκοτώσεις κάθε ελπίδα."
Δεν είπε ούτε γεια. Το έκλεισε. Δεν πρόλαβα να του πω πως αν δεν αφήσει το παρελθόν του να πεθάνει, τότε αυτό δεν θα τον αφήσει να ζήσει ποτέ.