Nα καις!

Χθες είχα μία τηλεφωνική επικοινωνία με το φίλο μου τον Τ. Ο Τ.  είναι  ήδη 6  μήνες στο Λονδίνο για σπουδές. Μιλήσαμε για τις δυσκολίες της αλλαγής περιβάλλοντος, για το καινούριο του σπίτι, για το βροχερό καιρό, είπαμε για τη μοναξιά, είπαμε για τα άδεια δωμάτιά μας. Έτσι πήρε θάρρος και άρχισε να μου λέει για την Α. Ήταν δύο χρόνια μαζί.  Μεγάλος έρωτας σου λέει. Αυτή έφυγε κάπου στη Στοκχόλμη πριν ένα χρόνο. Είχαν πει "θα τα πούμε κάπου στο κόσμο" και μετά τη φίλησε και από τότε έχει να τη δει. Το πρώτο καιρό μιλούσανε λίγο.
- "Τι κάνεις;"
-"Όλα καλά μόλις μπήκα στο σπίτι από το πρωί. Θα κάνω ένα μπάνιο και θα ξαπλώσω για να δω τις σειρές μου"
-"Κι εγώ κάθομαι στο laptop από το πρωί και τελειώνω την εργασία μου. Δευτέρα παραδίδω."
ΟΛΑ ΜΕΣ 'ΤΗΝ ΑΜΗΧΑΝΙΑ
Και κάπου εκεί οι λέξεις έβγαιναν από τα στόματά τους πιο αργά κι η συνομιλία τελείωνε.Έτσι μου είπε.
Γιατί πως να εξηγήσεις τη ζωή σου στον άνθρωπο σου όταν δεν είναι πια σ'αυτή; Πως να το κατηγορήσεις για το ότι έχει χάσει αυτό το τεράστιο κομμάτι της ζωής σου, όταν εσύ έχεις κάνει ο ίδιος τις επιλογές σου; Πως να του θυμώσεις για το ότι σ'αυτό το πρώτο σου βήμα στο κόσμο δεν είναι πλάι σου; Γιατί εκεί είναι το θέμα απλά δεν ήταν στο πλάι σου.
Οι άνθρωποι λέμε πως αγαπάμε τη χώρα μας, μα κατοικούμε σε μία άλλη που μας δίνει λεφτά.
Οι άνθρωποι λέμε πως αγαπάμε τον άλλον κι όμως αντέχουμε να ζούμε χωρίς αυτόν.
Συνέχισε χωρίς να μ'αφήσει να μιλήσω.
"Πέρσι τα Χριστούγεννα είχαμε χωρίσει για δύο ολόκληρους μήνες. Δεν τη πήρα τηλέφωνο ούτε στα γενέθλιά της. Δύο μήνες ξυπνούσα χωρίς την Α. πλάι μου και δε με ένοιαζε. Τώρα ξυπνάω χωρίς να μου λέει καλημέρα. Τώρα κοιμάμαι χωρίς να την αγγίζω και δεν θέλω πάλι να κοιμηθώ χωρίς αυτή. "
Τότε άρχισε να κλαίει ο Τ. Τρόμαξα. Αλήθεια τρόμαξα. Πρώτη φορά κλαίει ο Τ. Γνωριζόμαστε 10 ολόκληρα χρόνια και πρώτη φορά τον ακούω να κλαίει. Δεν ήξερα τι να πω. Του είπα μόνο "Μη στεναχωριέσαι ρε φίλε. Υπάρχουν τόσοι που είναι στο πλάι σου". Μου φάνηκε βλακεία, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να πω. Ο Τ. συνέχισε να μιλάει, χωρίς καμία αντίδραση ως προς την απάντησή μου. Συνέχισε λέγοντάς μου πως οι βαλίτσες του είναι γεμάτες εδώ και 6 μήνες. Μου είπε πως δεν κάνει παρέες γιατί το Λονδίνο ήταν κάτι περαστικό για αυτόν. Το μισούσε το Λονδίνο και για την ακρίβεια μισούσε οτιδήποτε δεν του θύμιζε την Α.
 "Να καις. Αυτή είναι η μόνη λύση. Να καις αναμνηστικά, να καις φωτογραφίες, να πετάς στα σκουπίδια φωτογραφίες. Να καις τις μνήμες σου με αλκοόλ. Να καις τα φιλιά της. Να σβήνεις το άγγιγμα της με ξένα αγγίγματα. Nα σκοτώσεις κάθε ελπίδα."
Δεν είπε ούτε γεια. Το έκλεισε. Δεν πρόλαβα να του πω πως αν δεν αφήσει το παρελθόν του να πεθάνει, τότε αυτό δεν θα τον αφήσει να ζήσει ποτέ.