Άρρωστη εικόνα

Σήμερα διαβάζοντας τυχαία κάποια blogs στο ίντερνετ, ανακάλυψα έναν blogger που περιέγραφε όλες του τις εμπειρίες, τον πόνο, τα παράπονα και την απόγνωση όντας καρκινοπαθής για χρόνια. Aπό ότι συμπέρανα αυτός ο άνθρωπος έχει φύγει από την ζωή, αλλά μέχρι και τις τελευταίες του μέρες διάβαζε βιβλία  έγραφε στο blog του, πήγαινε βόλτες και δεν το έβαζε κάτω. Μέχρι την τελευταία του πνοή πάλευε για την ζωή του, ζούσε την ζωή του, με πόνο, πολύ πόνο, ναυτίες και χάπια ζούσε τα πράγματα που τον έκαναν ευτυχισμένο κι ίσως κάποιες φορές που ξεχνιόταν να είχε πραγματικά αυτό που ήθελε. Μια ζωή!
Οι δύο γιαγιάδες μου και ο ένας παππούς μου έχουν φύγει λόγω αυτής της αρρώστιας. Ήμουν πολύ μικρή τότε, σχεδόν δεν καταλάβαινα τι τους συνέβαινε. Θυμάμαι μόνο μια φορά που είχα επισκεφτεί την γιαγιά μου στο νοσοκομείο. Την είδα αδυνατισμένη υπερβολικά, με εξανθήματα σχεδόν σε όλο της το σώμα και πολλά πολλά σωληνάκια και καλώδια γύρω της, αλλά ήταν χαμογελαστή. Ναι ναι αυτό το θυμάμαι καλά. Είχε το κουράγιο και την δύναμη να χαμογελάει. Και πόσο ντρέπομαι Θεέ μου που με την πρώτη αναποδιά εγώ βάζω τα κλάματα, και νευριάζω με όλους, και φωνάζω στην μαμά μου, και κλείνομαι στο δωμάτιό μου, και κλειδώνω και την πόρτα, και πέφτω στο κρεβάτι λες κι είμαι άρρωστη. Aφού δεν είμαι άρρωστη, μια χαρά είμαι.
Και ξέρετε τι άλλο μου είπε; Μου έπιασε γλυκά το χέρι, με φίλησε στο μάγουλο και μου είπε με την γλυκιά της φωνούλα " μην ανησυχείς κοριτσάκι μου, η γιαγιά θα γίνει καλά". Και το πίστευε αληθινά. Και πόσο ντρέπομαι Θεέ μου που σε κάθε τρικλοποδιά εγώ χάνω την πίστη μου για τα πάντα κι αλλάζω. Και μετά με ρώτησε τι φαγητό θέλω να μου κάνει όταν γυρίσει σπίτι κι εγώ της είπα μουσακά. Δεν έχει σημασία που δεν γύρισε και δεν μου τον έκανε, το ήθελε, το εννοούσε. Και πόσο ντρέπομαι Θεέ μου που εμείς λέμε ψέμματα απλά για να αποφύγουμε καταστάσεις, και ζούμε μέτρια, τρέχουμε μέτρια, ερωτευόμαστε μέτρια και κάποια μέρα θα πεθάνουμε κι εμείς και θα έχουμε ζήσει μέτρια.
O μπαμπάς μου ένα βράδυ μου εκμυστηρεύτηκε πως του είχε πει να μας προσέχει, και δεν την ένοιαζε που έφευγε, δεν την ένοιαζε για αυτήν. Tην ένοιαζε μόνο για μας, φοβότανε για μας, για τον πόνο που θα μας προξενήσει. Και να που ο Θεός τελικά δεν πλάθει μόνο εγωιστή τον άνθρωπο. Και πάλι ντρέπομαι που εμείς κάθε μέρα ξεχειλίζουμε αγάπη μόνο για τον εαυτό μας, και κοιτάμε την πάρτη μας, και πληγώνουμε ανθρώπους, και τους αφήνουμε πίσω, και τους πετάμε έτσι απλά έξω από την ζωή μας. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ μέσα σ'αυτήν.