Σελήνη 20 ημερών-Τάσος Λειβαδίτης

Να ένας ακόμα λόγος που αυτός ο άνθρωπος θα είναι πάντα ο αγαπημένος μου, που με κάθε του στίχο θα συγκινούμαι. Να ένας ακόμα λόγος που θέλω  να κλειστώ μέρες ολόκληρες στο δωμάτιο και να ταξιδεύω μέσα από τις λέξεις του.

*Σελήνη 20 ημερών-Τάσος Λειβαδίτης(Βιβλίο: "Mικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα")

Γεγονότα και πρόσωπα της πιό ωραίας μου ζωής, της φανταστικής,
που δεν την έζησα ποτέ και θα την κληροδοτήσω ανέπαφη στους
μεταγενέστερους.

Και συχνά σχεδίασα ταξίδια στο άγνωστο - θέλω να πω καλύτερα
να μη ρωτάει κανείς
γιατί ώσπου να γυρίσω εκείνο το βράδυ απ' το συμβολαιογραφείο
του θείου Ιάκωβου
είχαν όλοι πεθάνει -
από τότε περιπλανιέμαι στην τύχη ή αργοπορώ στα δωμάτια
φτηνών ξενοδοχείων
όπου στενάζει το ανεκπλήρωτο των εραστών,απομεινάρια μοναξιάς
κάτω απ' τα έπιπλα, σκιές από φτωχές αμαρτίες.
Και συνήθως τα πράγματα που κράτησες στά χέρια σου
χάνονταν μυστηριωδώς: σα να 'σουν κάπου αλλού την ώρα που τα
χρησιμοποιούσες.
Ίσως γι αυτό κι οι αποτυχίες σου δε σε πλήγωσαν ποτέ, αφού
βέβαια την ώρα που αποτύχαινες
εσύ δεν ήσουν εδώ. Που ήσουν λοιπόν;
Και γιατί γύρισες;
Στο δρόμο, κάτω απ' τη βροχή, εκείνος ο άγνωστος στεκόταν χρόνια
τώρα
ακουμπισμένος στο φανοστάτη. Ποιός άγνωστος! Κι οι φλόγες των
κεριών τα βράδια
που τις σαλεύει μιά πνοή από κάποια πανάρχαιη συγνώμη - ποιόν
συγχωρεί;

Εγώ, όσο μπορώ να θυμηθώ, στεκόμουν στη μικρή γέφυρα του
πατρικού κήπου
σε κάποια γέφυρα τέλος πάντων - κι ένιωθα σα να μ' έχουν
μυστικά ετοιμάσει
να υποδεχτώ τη μητέρα
τη μέρα που θα με γεννούσε.

Έτσι κι οι εραστές μέσα στην κάμαρα απλώνουν τα χέρια ο ένας
στον άλλον
ενώ εκείνοι στέκονται έξω, μόνοι.

Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως
όλοι μας
έζησα κι εγώ αφηρημένα - βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της
ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιό πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά
αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν'
ανεβάσουμε έν' άρρωστο πουλί στο δέντρο)
και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους
που άργησαν
ή ονειρεύομαι να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές
ευδαιμονίες
και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι
νεκροί
έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα.

Τώρα ανεβαίνω σε μιάν άμαξα απ' αυτές που διασχίζουν τον ύπνο
μου
και δραπετεύω. Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του
άλλου αιώνα
να νοσταλγώ τον Θεό.

Αλλά τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς, όχι για να
κοιμηθώ,
αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα
ή με πρόσωπα αβέβαια, θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες
ξαφνικά συναντημένα - και δόξα τω Θεώ δεν κατάλαβα ποτέ
τον κόσμο
κι αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που
αποφύγαμε (και μετανιώσαμε)
μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ημερών,
σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν
και ο ύπνος τους συγχωρούσε. Κι αγάπησα τις λέξεις που
με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιάν άλλη παιδικότητα.

Α, έχασα τις μέρες μου
αναζητώντας τη ζωή μου.

Ώσπου σιγά σιγά όλα σωπαίνουν και μόνο το χαλασμένο πάτωμα
τρίζει δυσοίωνα - συλλογιέμαι τους δρόμους έρημους κατά κει που
φύγαν τα χρόνια
τα θρανία να σαπίζουν κάτω απ' τα παλιά υπόστεγα και το ρολόι
πάνω στον κομό
χτυπούσε σα μιά πληγή, αλλά γιατί να μας παιδεύουν πράγματα
που τα 'χουμε ξεχάσει
ενώ τα βράδια η σελήνη έβγαινε απαλά απ' τα σύννεφα
φωτίζοντας τα χλωμά χέρια των παιδιών που θα πεθάνουν σε λίγο
και τα όνειρα των τρελών
που είναι ίσως αθάνατοι - στιγμές που ανοίγεις ένα παράθυρο σα να
λύνεις ένα αίνιγμα
ή κλείνεις μιά πόρτα σα να συνοψίζεις μιά ζωή.

Όμως, εγώ το προαισθανόμουνα ότι αυτή η υπόθεση που άρχισε
τόσο αινιγματικά
θα τελείωνε εντελώς ανεξήγητα - τι θέλω να πω; μα γιατί οι
άνθρωποι να θέλουν πάντα κάτι να πούνε;
κι άλλοτε διάβαζα τα γράμματα που είχα γράψει ο ίδιος στον
ευατό μου
έτσι δε μου 'λειψε ποτέ μιά μικρή ανταπόκριση -
θυμάμαι κάποτε
που κουρασμένος κάθισα πάνω στη βαλίτσα μου σε κάποιον έρημο
σταθμό:
περίμενα να περάσει ένα παιδικό τραίνο ή να κατέβει από ένα
βασιλικό βαγόνι η αξέχαστη Ρεζεντά
γιατί υπήρξα κι εγώ παιδί κι ύστερα νέος κι έκλαψα σε μοναχικά
δωμάτια 
ή στο πάρκο, νύχτες... 'Ω μακρινά πράγματα του κόσμου, δε θα
σας γνωρίσουμε ποτέ
όμως εσείς είναι που δίνετε αυτό το νόημα στη ζωή μας.

Λόγια που δεν τα καταλάβαμε παρά όταν ήταν πια αργά,
πράξεις ακατανόητες που εξηγήθηκαν μιά νύχτα σ' έναν εφιάλτη
κι ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περίμενε σε μιά πάροδο που δεν
της δώσαμε σημασία.

Όμως
η πραγματικότητα, φίλοι μου, έχει πεθάνει από καιρό, γι' αυτό
σαν πέφτει η νύχτα
θυμηθείτε με. Και συχνά διέσχισα μεγάλους δρόμους χωρίς να
φτάσω ακόμα πουθενά -
με το φόβο ότι κάποια στιγμή θα εννοήσω, ίσως γι αυτό ενδίδω
εύκολα κι αχ
δε θα μάθει ποτέ κανείς ποιός είναι ο προορισμός του, "μα, επιτέλους,
τι ζητάς;" με ρωτούσε η εξαδέλφη
"να με θυμούνται, εξαδέλφη".

Κι αλήθεια πόσοι δε χάθηκαν σε μιά κάμαρα που δεν τους περίμενε
κανείς
και κοίταξα πίσω απ' τις κουρτίνες μήπως και ξαναβρώ τα παιδικά
μου χρόνια
ή τα βήματα ενός μοναχικού διαβάτη αργά τη νύχτα μου θύμιζαν
πάντα
πόσο εφήμεροι είμαστε...Κι η ποίηση είναι σα ν' ανεβαίνεις μιά
φανταστική σκάλα
γιά να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.

Ά, πότε θα γυρίσουμε, είναι αργά, φέρτε έν' αμάξι από κείνα τα
παλιά
που στάθμευαν στις πλατείες των προαστίων ή απ' αυτά που φτιάχνουν
οι σκιές τ' απόβραδο
κι εγώ γιατί μεγάλωσα στη σκάλα; τι περίμενα; Φωνές μακρινές
ακουσμένες στ' όνειρο
ή μιά νύχτα ερήμωσης κι η ηδονή να κλαίς σιωπηλά για πράγματα
ξεχασμένα απ' όλους
ούτε θα ξαναβρούμε εκείνη την εποχή που ζήσαμε ότι καλύτερο
είχαμε: τον έρωτα για ένα χρωματιστό βότσαλο, τη μυστική
ταφή ενός πουλοιύ
ή ένα γράμμα που πήγαμε στο ταχυδρομείο χωρίς διεύθυνση, γιατί
ο παιδικός φίλος του καλοκαιριού είχε φύγει ξαφνικά χωρίς να
μας ειδοποιήσει, "μα δεν έχω διεύθυνση" είπε ο υπάλληλος
- από τότε ξέρεις πως ο κόσμος δεν μπορεί να σου δώσει
καμιά βοήθεια.
Εξάλλου ήρθε ο καιρός να παραδεχτούμε ότι δεν κάναμε κι εμείς
τίποτα σπουδαίο. Άλλα και ποιό είναι το σπουδαίο; Και σε τι
θα βοηθούσε;
Άνθρωποι που μας ξεγέλασε η τύχη ή μας πρόδωσε τ' όνειρο
κι ω μάταιες ελπίδες, πόσο σας αγαπήσαμε έναν καιρό.

Σελήνη 20 ημερών απόψε... Πως έφυγαν τα χρόνια!

Έτσι καταντήσαμε...

Και πνίγουμε τα συναισθήματα μας σε αγκαλιές που δεν καινέ.
Και καταπιέζουμε τον ύπνο μας διπλά σε οποίον βρούμε.
Και κοροϊδεύουμε τους πάντες μα πιο πολύ τον εαυτό μας( επιτυχημένα μερικές φορές).~ Ω ρε κάτι μάσκες~
Και εγκαταλείπουμε την προσπάθεια για τα άφταστα.
Και φυσικά ούτε λόγος για τον έρωτα.
Και συνεχίζουμε να κρατάμε σχέσεις από συνήθεια, ανασφάλεια, έτσι να χουμε κάτι να νομίζουμε πως αγαπάμε.~Ω ρε κάτι ηθοποιοί~
Και εθελοτυφλούμε, γεμίζοντας κενά.
Και διώχνουμε ανθρώπους από φόβο, αυτόν τον γαμημένο τον φόβο για όλα και για όλους, μην τύχει και νιώσουμε, μην τύχει και πληγωθούμε, μην τύχει και κλάψουμε, μην τύχει και ξανασυναντήσουμε το μαρτύριο του τελευταίου "αντίο"...ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ!

Hello 2013.

Κάθε χρόνο ακριβώς την ίδια στιγμή, λίγο πριν το τέλος του χρόνου, ντυμένη και έτοιμη για να υποδεχτώ τον επόμενο, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και γράφω. Όλο λέω ότι θα τα αναρτήσω κάποια στιγμή, αλλά κατά μία διαβολική σύμπτωση όλα καταλήγουν σε μελόδραμα και όταν θα τα ξαναδιαβάσω δεν θέλω να θυμάμαι τον χρόνο που πέρασε με τόσο άσχημα χρώματα. Στην πραγματικότητα όποιος με ξέρει καλά, ξέρει πως έχω αυτό το ηλίθιο ελάττωμα να γεμίζω τα γραπτά μου με συσσωρευμένη θλίψη. Ε λίγο αυτό, λίγο η μελαγχολία των γιορτών delete και είμαι βέβαιη πως θα θυμάμαι τα πάντα λίγο πιο ευχάριστα, ίσως λίγο περισσότερο απ' ότι ήταν στην πραγματικότητα.

            Σήμερα λοιπόν είμαι πεπεισμένη πως  θα γράψω κάτι το οποίο θα θέλω να διαβάσω ξανά και ξανά και να το διαβάζω ακόμα κι όταν δεν είμαι στα πολύ καλά μου. Η αλλαγή του χρόνου για μένα είναι μεγάλη υπόθεση γιατί με την εκπυρσοκρότηση των πυροτεχνημάτων περιμένουμε πάλι να πιστέψουμε στις καινούργιες αρχές, στις νέες προσπάθειες. Όλα θέλω να είναι υπέροχα απόψε. Τα νύχια μου, τα μαλλιά μου, το φόρεμά μου, οι άνθρωποι γύρω μου, τα χαμόγελα, οι ευχές. Απόψε κοιτάω στο τζάκι τις λίστες μου μ' αυτούς που έρχονται και φεύγουν, μ' αυτούς που μου λείπουν, μ' αυτούς που τους λείπω με εκείνους που έφυγαν και με τούς άλλους που έδιωξα..Έτσι απλά χωρίς λόγο, έτσι όπως γίνονται όλα. Τέρμα οι λίστες από δω και πέρα, τέρμα τα ημερολόγια με σβησμένες ημερομηνίες χωρίς να περιμένω κάτι.

            Είναι μια καλή ευκαιρία να κάνουμε μία ανασκόπηση στα όσα ήμασταν, στα όσα έχουμε γίνει, σε όλα όσα θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει. Εγώ δεν θα ήμουν αυτό που είμαι χωρίς εσένα. Αν δεν σε γνώριζα δηλαδή δεν ξέρω τι θα ήμουν. Και τώρα δηλαδή ξέρω τι είμαι; Εσύ ξέρεις; Θες να μιλήσουμε για το τι είμαστε; Δεν θέλεις, ξέρω..Πάλι θα πιεστείς, θα κουραστείς, θα βαρεθεί και δεν το ξανακάνω αυτό το λάθος. Ναι κομμένα τα λάθη. Δεν γίνεται να αρχίσουμε με λάθη. Σήμερα είναι η μέρα αναμνήσεων άλλωστε, οι αναμνήσεις μας δεν θα μπορούσαν να είναι λάθος. 

            Ας αρχίσουμε με εμένα λοιπόν. Εγώ δεν ξέρω τι είμαι...Λένε πως ανήκω σε μία γενιά χωρίς ιδανικά, χωρίς ήθος, μια γενιά των clubs και του frappe, σε μία γενιά που βρήκε τον δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα και τα λοιπά και τα λοιπά… Δεν θα πω αν μας αδικούν ή όχι, θα πω πως εγώ ξέρω παιδιά που κάθε μέρα πασχίζουν για ένα καλύτερο αύριο, πως βλέπω άφθονα παιδιά στις βιβλιοθήκες, πως βλέπω φιλότιμα παιδιά, πως ξέρω φοβισμένα παιδιά, πως ξέρω τόσο φοβισμένα παιδιά που έχουν σταματήσει να ονειρεύονται. Θα πως κι εγώ καμιά φορά φοβάμαι, θα πω πως δεν θέλω να είμαι τόσο επιφυλακτική με τους ανθρώπους γύρω μου και είναι ένα από τα πράγματα που θα αλλάξω. Δεν θέλω να μην σου λέω σ' αγαπώ όταν το νιώθω, αλλά το κάνω..Θέλω να πιστεύω στους ανθρώπους, στο καλό που έχουν μέσα τους, γιατί έχουν όλοι τους ανεξαρτήτως. Εγώ βέβαια τώρα σου λέω ότι μπορεί να μην ξέρω τι είμαι, ξέρω όμως ότι δεν είμαι τέλεια και πως όσες πρωτοχρονιές κι αν περάσουν δεν θα γίνω, γιατί στην τελική δεν με ενδιαφέρει να γίνω. Με ενδιαφέρει να μεγαλώσω όπως πρέπει να μεγαλώσω, όπως θέλω να μεγαλώσω και να με αγαπάνε για αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή δεν είμαι τέλεια, επειδή είμαι αδέξια, επειδή γκρινιάζω πολύ, επειδή είμαι εγωκεντρική επειδή είμαι ισχυρογνώμων, επειδή κλοτσάω στον ύπνο μου, επειδή σε δαγκώνω όταν με νευριάζεις, επειδή λέω την γνώμη μου επίμονα, επειδή είμαι εγώ! Για ‘μενα δεν ξέρω αν ήταν άσχημη χρονιά, θα πω όμως ότι ήταν δύσκολη. Άλλαξαν πολλά πράγματα γύρω μου και κυρίως μέσα μου. Kαι έκλαψα και τα παράτησα και φίλους έχασα κι ακόμα χάνω. ΑΛΛΑ το γέλιο μου δεν θα ήταν τόσο αληθινό αν δεν έκλαιγα, η προσπάθεια μου δεν θα δυνάμωνε όλο και πιο πολύ αν δεν τα παρατούσα και ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχώριζα τους ανθρώπους με Α κεφαλαίο αν δεν τους έχανα.

            Aρκετά όμως με εμένα, ας μιλήσουμε για 'σένα, για σας... Πρέπει να μάθουμε να λέμε αυτά που σκεφτόμαστε και νιώθουμε ότι κι αν μας κοστίζει. Να έχετε εμπιστοσύνη στην ζωή, να κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας, να πιστεύετε στην μοναδικότητα σας, να ερωτεύεστε και να το λέτε, να μην φοβάστε τον πόνο της αποτυχίας. Γιατί κανένας ποτέ δεν πέθανε από θλίψη, η θλίψη και η αποτυχία και το ξέσπασμα υπάρχουν μόνο και μόνο για να μας βοηθάνε να προχωρήσουμε. Ο πόνος δεν κρατάει για πάντα και ΌΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ(κάπου πρέπει να το έχω ξαναγράψει αυτό, αλλά είπαμε πως σήμερα γράφω αυτά που θέλω να θυμάμαι).Να μην εγκαταλείπετε καμία μάχη χωρίς να είστε σίγουροι ότι καταβάλλατε το 100% της προσπάθειας σας. Να πολεμάτε και να διεκδικείται οτιδήποτε θέλετε μέσα στην ζωή σας, γιατί τίποτα δεν έρχεται μόνο του και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Να εκτιμάτε τους ανθρώπους που έχετε. Να παραδέχεστε τα λάθη σας και να ζητάτε συγγνώμη, δε είναι ντροπή, τίποτα δεν είναι ντροπιαστικό μπροστά στους ανθρώπους που ο καθένας μας θεωρεί πολύτιμους στην ζωή του, γιατί όσο μένουμε τόσο εγωιστάκες, στενόμυαλοι και κομπλεξικοί κανένα αύριο δεν θα 'ναι καλύτερο και καμιά καινούργια χρονιά δεν μας σώζει..Είμαι σίγουρη πως όλοι μας έχουμε να θυμόμαστε κάτι για το οποίο κάναμε μέσα στην χρονιά που φεύγει για το οποίο είμαστε περήφανοι. Δεν πιστεύω πως με την νέα χρονιά όλα θα λυθούν δια μαγείας, πιστεύω πάντως πως είναι μια καλή ευκαιρία να αρχίσουμε να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, να αναθεωρήσουμε για άλλα, να θέσουμε προτεραιότητες, να σκεφτούμε τι και ποιος αξίζει να είναι στην ζωή μας.

            10. 9, 8, 7,6,5, 4, 3,2,1...ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και φιλιά και αγκαλιές και οι γείτονες στο μπαλκόνι. Ας πιούμε στην υγειά μας, στο 2013. Ας πιούμε στην τρέλα, ας πιούμε για να ξεχάσουμε, ας πιούμε για να γράψουμε, ας πιούμε στην ευτυχία. Κι η τελευταία γουλιά πάντα μα πάντα στον έρωτα ,την αγάπη, το πάθος. Χρόνια πολλά σ’ αυτούς που στάθηκαν πλάι μας, σ’ αυτούς που την έκαναν με ελαφριά, σε όλους εκείνους που έφυγαν σαν κλέφτες από την ζωή μας, σε όλους όσους που είναι πάντα εδώ, σε αυτούς που πιστέψαμε, σ’ αυτούς που δεν θα ξανά πιστέψουμε. Σε αυτούς που μας χάσανε και στους άλλους που μας ξεχάσανε. Σε όλους εκείνους που νομίζαμε ότι μας μοιάζουν αλλά στην πρώτη ευκαιρία απέδειξαν το αντίθετο, σε όλους εκείνους που νομίζαμε ότι μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό αλλά προτίμησαν κάποιον άλλο. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ! Κάτι πήραμε κι εμείς κι αυτοί από αυτό, καλή καρδιά να υπάρχει μωρέ.