Kανόνας 1.

Στους έρωτες ισχύει: Όσο πιο φτηνός, τόσο πιο μεγάλος.

Έρωτας και γεωμετρία.

Κάποτε ήμασταν στο 0. Έπειτα, λέγεται πως αυτή η ανώτερη δύναμη που φέρει το όνομα "Θεός" προκάλεσε το μεγάλο big bang και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο κόσμος τούτος. Αληθοφανές, αν σκεφτείς ότι το 0 δεν παράγει, δεν γεννάει. Και πόσο μάλλον την απειρία για την οποία ο κόσμος είναι καταδικασμένος να υφίσταται. Βέβαια, μπορεί να μην υπάρξει καν απειρία και ο κόσμος κάποτε να πάψει να υπάρχει. Αλλά εάν υπάρξει, αλήθεια πως ορίζεται το άπειρο;

Δύο κύκλοι ενωμένοι που μας μάθανε πως αντιπροσωπεύουν τα πάντα, την αιωνιότητα, τον δρόμο μιας ευθείας δίχως τέλος. Μέσα από δυο κύκλους γεννιέται το χάος. Κι όλα είναι τόσο απροσδιόριστα με τους κύκλους. Στα μαθηματικά τους αποκαλούμε ομόκεντρους  και στη ζωή φαύλους. Είναι αυτή η κατάσταση που συνεχώς επαναλαμβάνεται δημιουργώντας αντίγραφα του εαυτού της. Άλλοτε μικρότεροι κύκλοι κι άλλοτε μεγαλύτεροι, ανάλογα με τα π(ρόσωπα)=3,14  και τα ρ(ίσκα), δηλαδή την ακτίνα του κύκλου.

Θυμάμαι εκείνο το παιδί που ποτέ του δεν ζωγράφισε έναν σωστό κύκλο. Πως να μιλήσεις για ισομέρεια και συμμετρία σε ένα παιδί των άκρων;  Κάποιοι το αποκαλούσαν αποτυχημένο, η μαμά του απλώς άτυχο.  H δασκάλα στο σχολείο έλεγε, πως ήταν έξυπνο παιδί, απλά "δεν έπιανε το χέρι του".

Εκείνο το παιδί ακόμα προσπαθεί να μάθει ζωγραφίζοντας κύκλους. Οι κύκλοι του τώρα ενώνουν τις χρονικές περιόδους στη ζωή του. Καμιά φορά το πάθος του λειτουργεί σαν μια γεωμετρική πρόοδος και τότε τα αποτελέσματα αυξάνονται ταχύτατα. Τα συναισθήματα, τα φιλιά, η θλίψη, οι εκρήξεις, η ζήλια.

Μετά από 15 ολόκληρα χρόνια ακόμα το θυμάμαι εκείνο το παιδί. Ακόμα θυμάμαι την εμμονή του περί κύκλων. Ακόμα θυμάμαι πόσο αποτυχημένη ήταν η προσπάθειά του. Ακόμα θυμάμαι την απειρία των άκρων του. Ποτέ δεν το ξεχνάω. Κάθε μέρα το κοιτάζω στο καθρέφτη και δακρύζω.

Όμως τώρα έχω βάλει κατά νου ένα σχέδιο κι αυτή τη φορά μπορεί και να πετύχει. Το κρίσιμο με τους κύκλους λοιπόν, είναι να μάθεις πότε και πως πρέπει να κλείνουν. Να μάθεις να μην εγκλωβίζεσαι μέσα τους. Το τέλος καθορίζεται από την αρχή λένε. Πολλά μηδενικά μοιάζουν με κύκλους. Κι όπως σου' πα το μηδέν δεν παράγει. Για αυτό να μην ανοίγεις επικίνδυνους κύκλους μάτια μου...


Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Κ. που μου έμαθε για κάποιους κύκλους με λίγο έρωτα ή μπορεί και πολύ.

Έρωτας και πολιτική

Ξεκίνησε ως μία διμερής αντιπαράθεση. Διήρκεσε μόνο λίγα λεπτά. Αφορμή αποτέλεσε ο έρωτας και ως αίτιο καταγράφηκε το πάθος. «Καινοτομία» αυτού του πολέμου: η ατομική βόμβα που μετέπειτα ονομάστηκε αγάπη. Έκβαση: Καταστροφική.

Nα καις!

Χθες είχα μία τηλεφωνική επικοινωνία με το φίλο μου τον Τ. Ο Τ.  είναι  ήδη 6  μήνες στο Λονδίνο για σπουδές. Μιλήσαμε για τις δυσκολίες της αλλαγής περιβάλλοντος, για το καινούριο του σπίτι, για το βροχερό καιρό, είπαμε για τη μοναξιά, είπαμε για τα άδεια δωμάτιά μας. Έτσι πήρε θάρρος και άρχισε να μου λέει για την Α. Ήταν δύο χρόνια μαζί.  Μεγάλος έρωτας σου λέει. Αυτή έφυγε κάπου στη Στοκχόλμη πριν ένα χρόνο. Είχαν πει "θα τα πούμε κάπου στο κόσμο" και μετά τη φίλησε και από τότε έχει να τη δει. Το πρώτο καιρό μιλούσανε λίγο.
- "Τι κάνεις;"
-"Όλα καλά μόλις μπήκα στο σπίτι από το πρωί. Θα κάνω ένα μπάνιο και θα ξαπλώσω για να δω τις σειρές μου"
-"Κι εγώ κάθομαι στο laptop από το πρωί και τελειώνω την εργασία μου. Δευτέρα παραδίδω."
ΟΛΑ ΜΕΣ 'ΤΗΝ ΑΜΗΧΑΝΙΑ
Και κάπου εκεί οι λέξεις έβγαιναν από τα στόματά τους πιο αργά κι η συνομιλία τελείωνε.Έτσι μου είπε.
Γιατί πως να εξηγήσεις τη ζωή σου στον άνθρωπο σου όταν δεν είναι πια σ'αυτή; Πως να το κατηγορήσεις για το ότι έχει χάσει αυτό το τεράστιο κομμάτι της ζωής σου, όταν εσύ έχεις κάνει ο ίδιος τις επιλογές σου; Πως να του θυμώσεις για το ότι σ'αυτό το πρώτο σου βήμα στο κόσμο δεν είναι πλάι σου; Γιατί εκεί είναι το θέμα απλά δεν ήταν στο πλάι σου.
Οι άνθρωποι λέμε πως αγαπάμε τη χώρα μας, μα κατοικούμε σε μία άλλη που μας δίνει λεφτά.
Οι άνθρωποι λέμε πως αγαπάμε τον άλλον κι όμως αντέχουμε να ζούμε χωρίς αυτόν.
Συνέχισε χωρίς να μ'αφήσει να μιλήσω.
"Πέρσι τα Χριστούγεννα είχαμε χωρίσει για δύο ολόκληρους μήνες. Δεν τη πήρα τηλέφωνο ούτε στα γενέθλιά της. Δύο μήνες ξυπνούσα χωρίς την Α. πλάι μου και δε με ένοιαζε. Τώρα ξυπνάω χωρίς να μου λέει καλημέρα. Τώρα κοιμάμαι χωρίς να την αγγίζω και δεν θέλω πάλι να κοιμηθώ χωρίς αυτή. "
Τότε άρχισε να κλαίει ο Τ. Τρόμαξα. Αλήθεια τρόμαξα. Πρώτη φορά κλαίει ο Τ. Γνωριζόμαστε 10 ολόκληρα χρόνια και πρώτη φορά τον ακούω να κλαίει. Δεν ήξερα τι να πω. Του είπα μόνο "Μη στεναχωριέσαι ρε φίλε. Υπάρχουν τόσοι που είναι στο πλάι σου". Μου φάνηκε βλακεία, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να πω. Ο Τ. συνέχισε να μιλάει, χωρίς καμία αντίδραση ως προς την απάντησή μου. Συνέχισε λέγοντάς μου πως οι βαλίτσες του είναι γεμάτες εδώ και 6 μήνες. Μου είπε πως δεν κάνει παρέες γιατί το Λονδίνο ήταν κάτι περαστικό για αυτόν. Το μισούσε το Λονδίνο και για την ακρίβεια μισούσε οτιδήποτε δεν του θύμιζε την Α.
 "Να καις. Αυτή είναι η μόνη λύση. Να καις αναμνηστικά, να καις φωτογραφίες, να πετάς στα σκουπίδια φωτογραφίες. Να καις τις μνήμες σου με αλκοόλ. Να καις τα φιλιά της. Να σβήνεις το άγγιγμα της με ξένα αγγίγματα. Nα σκοτώσεις κάθε ελπίδα."
Δεν είπε ούτε γεια. Το έκλεισε. Δεν πρόλαβα να του πω πως αν δεν αφήσει το παρελθόν του να πεθάνει, τότε αυτό δεν θα τον αφήσει να ζήσει ποτέ.

Μέχρι το τέλος της πρότασης.

Μαλώνουμε συχνά τελευταία. Με ρωτάει γιατί χρησιμοποιώ τόσα πολλά σημεία στίξης. Όχι δεν είναι από ασυνταξία. Απλώς με αυτό τον τρόπο εκφράζομαι. Για να μιλήσεις για κάτι πρέπει να το σκεφτείς. Να σταματήσεις τις λέξεις σου. Να λογαριάσεις το σωστό και το λάθος. Μην κοιτάς όλους αυτούς που μιλάνε και ξανά μιλάνε. Είναι σαν να μην ακούγονται. Τα λόγια χάνουν την αξία τους όταν υπερβάλλεις μαζί τους. Για αυτό σου λέω άλλο η τελεία και άλλο το κόμμα. Άλλο το κόμμα και άλλο οι τρεις τελείες στο τέλος της πρότασης.

Σε εκείνη άρεζαν πάντα περισσότερο οι 3 τελείες. "Γιατί αφήνουν πάντα κάτι στο τέλος για να το φανταστείς. Να πάρεις μια ανάσα και να συμπληρώσεις εσύ ο ίδιος τη συνέχεια της πρότασης. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή πλασμένη με 3 τελείες στο τέλος. Το έχεις σκεφτεί; Οι προτάσεις δεν θα ήταν πια ανεπαρκείς. Όλα θα είχαν νόημα. Το νόημα που θα έδινες εσύ. Όλα σε μία υπέροχη αρμονία." έλεγε. 

Εγώ μισούσα ανέκαθεν τις 3 τελείες στο τέλος. Γιατί αφήνουν ένα κομμάτι της πρότασης που μπορεί να μην ειπωθεί ποτέ. Είτε από φόβο είτε γιατί θέλεις να το κρατήσεις για σένα. Έτσι μας έχουν μάθει. Να τα κρατάμε όλα για τον εαυτό μας, να μη μοιραζόμαστε, να φεύγουμε μόνοι. Γιατί αν πεις, θα εκτεθείς, θα ρεζιλευτείς, θα ρίξεις τον εαυτό σου. Κανόνας νούμερο ένα "Μην πεις πρώτος σ'αγαπώ". Δηλαδή είναι κακό να πεις σε έναν άνθρωπο σ'αγαπώ; Είναι κακό να του πεις αυτά που στο κάτω κάτω νιώθεις; Για αυτό ρε αδέλφια δεν μιλιούνται μεταξύ τους. Για αυτό γίνονται πόλεμοι. Γιατί κανείς δεν λέει σ'αγαπώ.

" Και μετά τις 3 τελείες θα γεννιόντουσαν στο κόσμο τα θαυμαστικά και οι παρενθέσεις. Τα θαυμαστικά για όλες εκείνες τις ανεκτίμητες στιγμές. Για όλες εκείνες τις στιγμές που τα μάτια σου γέμισαν θαυμασμό. Τόσο ωραίο είναι το να θαυμάζεις κάποιον!! Να τον θαυμάζεις γιατί το αξίζει. Να τον θαυμάζεις γιατί έχει τα κομμάτια που λείπουν από 'σένα." έλεγε.

Και συνεχώς παρέβλεπε πως τα θαυμαστικά κάποτε την είχαν κάνει δυστυχισμένη. Γιατί το να θαυμάσεις κάποιον είναι το πρώτο στάδιο της κατηφόρας. Μετά έρχεται η απογοήτευση, πολλές φορές και η σύγκριση. Ξεχνούσε εκείνα τα θαυμαστικά του τελευταίου "Αντίο" ή τα θαυμαστικά του "Φυγε".

Κι απ την άλλη, στις παρενθέσεις συμφωνούσαμε συχνά γιατί καθένας μπορεί να χωρέσει μια παράπλευρη ιστορία, μια δική του εξήγηση. Ούτε φωνές ούτε μαλώματα για τις παρενθέσεις. Μοναχά κόμματα για να συνδέουμε τις ερμηνείες, τα παράλληλα σύμπαντά μας, τις νύχτες μας στο μπαλκόνι, τον ερωτά μας στις 3 το πρωί. Λες για αυτό να μη μ'αρέσουν τα κόμματα; Δεν με πειράζει που δεν ταιριάζω με τις παρενθέσεις και τα κόμματά σου. Άλλωστε έχω εσένα κι είμαι ευτυχισμένος ε; Δεν είμαι; 

Δεν θέλω να σου μιλήσω απόψε για τα ερωτηματικά. Γιατί αφήνουν ανεπάρκειες. Ανεπάρκεια στο να πεις την αλήθεια, ανεπάρκεια στο να μοιραστείς, ανεπάρκεια στο να αισθανθείς και πόσο μάλλον στο να εκφραστείς. Τα κενά στην επικοινωνία έχουν ακριβά τιμήματα, ξέρεις. Και κάπως έτσι οι παρενθέσεις μας μέναν κενές, τα θαυμαστικά μας μέναν αδιάφορα και τα κόμματα μας γινόντουσαν τελείες. Γιατί τι άλλο να πεις όταν τα έχεις πει ήδη όλα; 


Ελπίζω κάθε κόμμα να σε φέρνει πιο κοντά στο θαυμαστικό που έψαχνες. Ελπίζω να έβαλες τις σωστές τελείες εκεί που έπρεπε. Κι αν όχι, έλα να μετρήσουμε το χάος.

Μίσησέ με

Πηγή και πρωτότυπο κείμενο: http://oneirofermenos.blogspot.gr/

Πριν το διαβάσεις.. σκέψου τι πας να κάνεις..
..πριν το διαβάσεις.. να θυμάσαι πως δεν μιλώ σε σένα..
..πριν το διαβάσεις.. να θυμάσαι πως μιλώ και σε σένα..
..πριν το διαβάσεις.. να βάλεις στο μυαλό σου πως πρέπει να με μισήσεις..
..μόνο έτσι θα καταλάβεις τι λέω..

Αλλάζω πορεία. Αφού δεν αλλάζουν κάποιοι άνθρωποι πρέπει ν' αλλάξω εγώ. Για πόσο ακόμα?
Σου λείπει κάτι και δεν το κυνηγάς. Μα είναι δυνατόν? Και θες να το δεχτώ?
Μου λείπει κάτι και λες ότι χάνω τον ευατό μου μέσα στην σιωπή. Μα είναι δυνατόν? Δεν σε ξέρω. Και χάνεσαι. Πως να μη χαθώ κι εγώ?
Ένας κόσμος γεμάτος από δειλούς ανθρώπους. Πως γίνεται να μην παραδίνεσαι στα συναισθήματά σου? Για ένα λεπτό δειλίας θα στερηθείς μια ζωή αγάπης? Μα πως είναι δυνατόν? Πως είναι? Ε, όχι ρε γαμώτο, δεν το δέχομαι. Πάντοτε θα κυνηγώ αυτό που θέλω ότι κι αν μου κοστίσει. Βαρέθηκα πια..


Κωλοευαίσθητος.. υπερευαίσθητος.. Φαντάζεσαι να ήξερες και ποιος είμαι στ' αλήθεια? Και τι να κάνω που έτσι είμαι? Αν δεν σ' αρέσει ξέρεις που είναι η πόρτα.. Γιατί σου φαίνονται παράξενα όλα τα συναισθήματά μου? Φύγε αν είναι έτσι. Δεν σε κρατάει κανείς. Φύγε. Βαρέθηκα..

Γκρινιάρης.. παραπονιάρης.. Κι άμα γουστάρεις. Κουράστηκα πια. Επειδή δηλαδή ζητάω αυτά που θέλω και δεν σιωπώ σημαίνει ότι είμαι γκρινιάρης? Επειδή ζητάω αυτά που θέλω ρε γαμώτο? Έλεος. Βαρέθηκα..
Πότε θα έρθει κάποιος να σου πει. Ξέρεις τι? Σ' αγαπώ έτσι όπως είσαι. Τόσο απλά. Χωρίς να σε στολίσει με τόσα ευφάνταστα επίθετα. Τι να τα κάνω τα λόγια όταν έχω εσένα? Μα δεν σ' έχω. Γαμώτο. Βαρέθηκα..

Παρανοϊκός.. υπερβολικός.. Ζητάω πολλά, έτσι? Και ποιος σου είπε πως δεν έχω το δικαίωμα? Αφού θέλω. Θες εγωισμός? Τουλάχιστον το παραδέχομαι ρε. Αφού σε θέλω. Κουράστηκα πια..
(Κάποια στιγμή θα σκάσω, το ξέρω. Όποιος δε δακρύζει, λένε, όταν τύχει να ξεσπάσει καλό είναι να μη βρεθείς κοντά του..Φύγε λοιπόν μάτια μου. Σε λίγο θα σκάσω, το νιώθω. Φύγε. Το νιώθω, αλήθεια..)
Μόνο αυτό. Φύγε. Αν δε βρίσκεις τίποτε καλό πάνω μου και πιστεύεις σ' όλες αυτές τις μαύρες λέξεις του κειμένου, στ' αλήθεια δεν σε θέλω κοντά μου, φύγε. Αληθινούς ανθρώπους θέλω.. τίποτε άλλο.. μονάχα τέτοιους.. αληθινούς..

Κι όποιος δε βγάλει νόημα απ' όλες τούτες τις σκόρπιες λέξεις.. δεν πειράζει.. (ούτε εγώ κατάλαβα τίποτε απ' όλ' αυτά..)
Κι αν κανείς δεν αφήσει το σημάδι του σ' αυτή την τρέλα.. δεν πειράζει.. σημαίνει ότι κάποιος πόνεσε..
Κι όποιος με μισήσει μετά απ' όλο αυτό δίκιο θα 'χει.. παράξενος είμαι.. μην με παρεξηγείται.. παράξενος είμαι και παράξενος θα 'μαι.. ποιος νοιάζεται..?

Το "γυαλί" μου.

Λένε πως αν σπάσει το γυαλί δε ξανά κολλάει. Από την άλλη, οι Κινέζοι κολλάνε τα θρύψαλα του γυαλιού με χρυσό κάνοντάς τo πολυτιμότερο. Κάποιοι θα πουν πως το γυαλί τους με αυτόν το τρόπο αποκτάει περισσότερη σημαντικότητα, ενώ κάποιοι άλλοι θα ισχυριστούν  πως με αυτόν το τρόπο απλά το μετατρέπουν σε κάτι διαφορετικό. Γιατί δηλαδή κάποιοι προτιμούν να  φτιάξουν το γυαλί τους με παραπάνω χρήμα και κόπο την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι αγοράζουν ένα άλλο γυαλί;

Εγώ το γυαλί μου το πρωτοαντίκρισα πριν ενάμιση χρόνο περίπου, σε μία βιτρίνα στη Μητροπόλεως. Ποτέ δεν κοιτάω βιτρίνες στη Μητροπόλεως. Πάντα τρέχω πριν προλάβω να δω κάτι που δεν θα μπορέσω να αγοράσω. Εκείνη τη μέρα όμως μία πρωτοφανής εξωγενής δύναμη με ανάγκασε να γυρίσω και να κοιτάξω εκείνη τη βιτρίνα. Γαμώτο."Δεν είμαι σε φάση να μπαίνω σε περιττά έξοδα", είπα. Παρ'όλα αυτά μπήκα μέσα στο μαγαζί και ρώτησα τη τιμή του. Απέκλεισα κάθε πιθανότητα να το αγοράσω και συνέχισα τρέχοντας και απομακρύνοντας τα μάτια μου από τις βιτρίνες.

 Η  αλήθεια είναι πως το σκεφτόμουν που και που το γυαλί μου, αλλά κάθε φορά σκεφτόμουν κι αυτά που θα έπρεπε να θυσιάσω για την αγορά του. Εμείς οι εν δυνάμει οικονομολόγοι το λέμε κόστος ευκαιρίας. Ναι λοιπόν σκεφτόμουν το κόστος ευκαιρίας του γυαλιού μου. (Ας μην κρύβομαι, πάντα έτσι σκέφτομαι) .Ό,τι δίνω πρέπει και να παίρνω, αλλιώς "μπαίνεις μέσα". Κι επειδή "μπήκα μέσα" πολλές φορές, δεν έπρεπε να ξανά κάνω λάθος υπολογισμούς.

Περνούσε ο καιρός, είχα μαζέψει και λεφτά κανά-δύο φορές κι όλο έλεγα να πάω να το πάρω το γυαλί μου, αλλά όλο το καθυστερούσα. Πριν 9 μήνες ακριβώς το ξανά είδα το γυαλί μου σε μία βιτρίνα κοντά στην Αριστοτέλους. Έμεινα να το κοιτάω μερικά λεπτά χωρίς να καταλάβω πως ενοχλούσα το κόσμο να περάσει. Ήταν πραγματικά το πιο όμορφο γυαλί που είχα δει και η τύχη με έκανε να πέσω ξανά πάνω του. Αυτή τη φορά η καρδιά μου δεν άφησε πάλι το μυαλό μου να το παίξει και καλά οικονομολόγος. Κοίταξα καλά γύρω μου και μπήκα στο μαγαζί. Σαν να είχα κάνει ζαβολιά και ήθελα να κρυφτώ ένιωθα. Το αγόρασα όμως. Το σπίτι μου θα ήταν πιο όμορφο τώρα, σκέφτηκα. Θα το τοποθετούσα στη καλύτερη θέση του σπιτιού μου έτσι ώστε να μοιάζει ξεχωριστό από τα υπόλοιπα. Πάντα έτσι κάνω με τα καινούργια μου πράγματα, μέχρι να τα χαλάσω ή να χαλάσουν.

Η αλήθεια είναι πως δεν μ'αρέσει να χαλάω τα πράγματά μου, αλλά είμαι αδέξια και συμβαίνει.
Κάποια άλλα βέβαια τα βαριέμαι ή δεν με ενθουσιάζουν πια και τα πετάω. Για εκείνα όμως που χαλάνε στεναχωριέμαι αλήθεια πολύ. Ένα από τα πράγματα που χάλασαν είναι και το γυαλί μου γι αυτό σας γράφω για αυτό. Δεν ξέρω από τι χάλασε. Δεν ήμουν σπίτι και δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν για αυτό. Εμένα το γυαλάκι μου με ένοιαζε τι να τους κάνω τους άλλους; Χρυσός ή σκουπίδια; Σκέφτηκα.

Κι αν ο χρυσός το αλλάξει και δεν μοιάζει πια με το γυαλί μου; Το σπίτι μου πια δεν θα είναι το ίδιο. Μπορεί βέβαια να είναι και καλύτερο, αλλά τι γίνεται αν σπαταλώντας όλο το χρυσό μου, το γυαλί μου ασχημύνει και δεν μου αρέσει πια;

Λένε πως αν σπάσει το γυαλί δε ξανά κολλάει. Από την άλλη ,οι Κινέζοι κολλάνε τα θρύψαλα του με χρυσό κάνοντάς τo πολυτιμότερο. Εγώ θα σας πω πως είτε χρυσός είτε σκουπίδια, τα θρύψαλα από γυαλί είναι πολύ επικίνδυνα και καμιά φορά οι πληγές μένουν για πάντα. Εγώ ακόμα δεν ξέρω τι θα κάνω με το γυαλί μου. Έχω βάλει τα θρύψαλα του πάνω στο τραπέζι και τα προσέχω. Μου χάλασε το γυαλάκι μου και κλαίω καμιά φορά. Έτσι όπως είναι ακουμπισμένο στο τραπέζι με κοιτάει κι αυτό, αλλά δεν μιλάει. Ένα παράπονο μόνο βγάζει. Το είχα συνηθίσει και είχε τη δική του θέση στο σπίτι μου. Ίσως να μη το πρόσεξα όσο θα έπρεπε. Ίσως να μην ήταν τόσο ανθεκτικό και ακριβό όσο έμοιαζε. Ίσως να με ενθουσίασε η ομορφιά του και να μην πρόσεξα την εσωτερική του ρωγμή όταν το αγόρασα. Δεν ξέρω τι το χάλασε και δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό. Το κοιτάω. Μια λέω χρυσός και μια σκουπίδια .Κι είναι που φοβάμαι και τα θρύψαλα... Να προσέχεις κι εσύ (με τα γυαλιά)...

Y.Γ.1. Αφιερωμένο στην Β. που μου έμαθε πως οι Κινέζοι κολλάνε το γυαλί με χρυσό.
Υ.Γ.2. Να μη φοβάστε τα θρύψαλα γιατί ο πόνος και τα δάκρυα ξεπλένουν τη ψυχή.