Είμαστε κάτι σώματα γεμάτα πληγές.
Πληγές που συνέχεια προσπαθούμε να επουλώσουμε.
Είμαστε κάτι ψυχές γεμάτες πληγές.
Πληγές του χθές που μας έχουν κάνει ανθρώπους του σήμερα!
Κι ειναι κι εκείνες οι πληγές,ξέρεις, που σε πονάνε πιο πολύ απο τις υπόλοιπες αλλά δεν σε νοιάζει.
Τις γλύφεις, τις ξεσκίζεις, τις ανοιγείς ξανά και ξανά. Η παράνοια του τρελού? ΟΧΙ!
Είναι αυτές οι πληγές που σου θυμίζουν πως κάποτε, κάπου, κάτι υπήρξε...
Όταν οι άλλοι γύρω σου ξεχνάνε είναι η μόνη αποδειξή που έχεις για να πιστέψεις πως όλα δεν ήταν απλά ένα ακόμα κακό όνειρο.
Αγαπάς τις πληγές σου γιατί είναι ένας τρόπος, απελπισμένος τρόπος, να έχεις κάτι δικό σου παντοτινά.
Να γεμίσουμε τέτοιες πληγές, ΨΗΣΟΥ!