Mόνο εσένα, πάντα εσένα!

Πέρασε καιρός.
Δεν σε ξεχνώ, σου χρωστώ ακόμη κάτι.
Ένα τραγούδι να μιλάει για ότι θες εσύ,
ένα εισιτήριο με προορισμό όπου θες εσύ,
ένα φιλί όπως το θες εσύ...
Ότι θες, όπου το θες, όπως το θες για όσο θες,
γατί εγώ εσένα θέλω, πάντα εσένα ήθελα!

Λαχταρώ-Sarah Cane

*της  Sarah Cane-1998

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή.
Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Είμαστε κάτι σώματα γεμάτα πληγές.
Πληγές που συνέχεια προσπαθούμε να επουλώσουμε.
Είμαστε κάτι ψυχές γεμάτες πληγές.
Πληγές του χθές που μας έχουν κάνει ανθρώπους του σήμερα!
Κι ειναι κι εκείνες οι πληγές,ξέρεις, που σε πονάνε πιο πολύ απο τις υπόλοιπες αλλά δεν σε νοιάζει.
Τις γλύφεις, τις ξεσκίζεις, τις ανοιγείς ξανά και ξανά. Η παράνοια του τρελού? ΟΧΙ!
Είναι αυτές οι πληγές που σου θυμίζουν πως κάποτε, κάπου, κάτι υπήρξε...
Όταν οι άλλοι γύρω σου ξεχνάνε είναι η μόνη αποδειξή που έχεις για να πιστέψεις πως όλα δεν ήταν απλά ένα ακόμα κακό όνειρο.
Αγαπάς τις πληγές σου γιατί είναι ένας τρόπος, απελπισμένος τρόπος, να έχεις κάτι δικό σου παντοτινά.
Να γεμίσουμε τέτοιες πληγές, ΨΗΣΟΥ!

Ζητούνται χάπια για χαμόγελα!

Θέλω τόσο πολύ να ξαναρχίσω το γράψιμο...Δεν ξέρω από που να αρχίσω, δεν ξέρω τι να γράψω... Είχα διαβάσει τυχαία πως ,"Τους έχουμε κακομάθει αυτούς τους κέρσορες. Όλα εμείς τους τα λέμε. Το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει. Αφού τα ξέρουν όλα για εμάς. Όλα. Φίλους, φωτογραφίες, εργασίες, σκέψεις, αναζητήσεις, γράμματα. "Μοιάζει με εκείνες τις φορές στο τηλέφωνο που τόσο πολύ ήθελα να μιλήσoυμε, να σε δω, να τα πούμε και δεν είχα τίποτα να πω, κάπου εκεί το έκλεινα με τις σχετικές τυπικούρες, αλλά απόψε το πήρα απόφαση. Όχι άλλα σκισμένα χαρτιά , όχι άλλες σκέψεις στο πάτωμα.  Σου κάνω αναπάντητη, πάρε με...

-Λοιπόν άκου τυπάκι έγω μπορεί να μην ξέρω για ποιο λόγο γράφω, αλλά ξέρω για ποιον λόγο ζω κι αυτός ο λόγος σίγουρα δεν ταυτίζεται ι με τις παρασιτικές σου επιδιώξεις, με τα μικρομεσαία όνειρα του τίποτα σου, του κενού σου! Κενό στο πνεύμα, κενό στην ψυχή κι εμείς μιλάμε ακόμα για την οικονομική κρίση! ΟΛΟΙ μιλάνε για αυτήν . Και αλήθεια πότε θα μιλήσουμε για την κρίση στην γλώσσα? την κρίση στις αξίες μας? την κρίση του οικογενειακού θεσμού? Ποτέ θα μιλήσουμε για τα παιδιά που δεν τρεχουν πια στις πλατείες? Για 'κείνα τα παιδιά που δεν παίζουν,δεν εμπιστεύονται πια?(δευτερεύοντα πράγματα βεβαίως-βεβαίως)  Δεν σε θλίβει καθόλου που δεν ζουν την παιδικότητα τους, που δεν ονειρεύονται, που δεν υπάρχουν παρέες? Γιατί εμένα με σκοτώνει, μέρα με την μέρα μου τρώει τα σωθικά.

-Μην κλεινεις σε παρακαλω! Αποψε ήρθα για να στα πω και θα στα πω! 

Το μπαρακι, που κατά βάθος σιχαίνεσαι μπορεί να περιμένει, εγώ δεν είμαι καλά !

 Μυρίζει που και που το δωμάτιο το βαρύ ουίσκι, την σαπίλα του άφθονου φύλου που

 σε περιτριγυριζει και σιχαίνομαι για αυτό σου λέω δεν ειμαι καλά αποψε! Κι αν πάλι αύριο με ρωτήσεις, πάλι αυτά θα σου πω...Μην με πρήζεις κι εσυ να γίνω άνθρωπος,αφού ξέρεις πως η γόβα και το κόκκινο κραγιόν δεν μου πηγαίνει, δεν μ' αρέσει, δεν τα  γουστάρω πως το λένε?  Δεν είμαι άνθρωπος ή και μπορεί να είμαι απλά άνθρωπος γεννημένος σε  άλλη εποχή. (ΚΑΤΑΡΑ ΜΕΓΑΛΗ) Ξες τι σημαίνει να αγαπάς την ζωή σου, να θέλεις να την ζήσεις στο έπακρον και να μην μπορείς? Και μην πάει το μυαλό σου στα φράγκα, απλά δεν υπάρχουν όμοιοι σου, σου κολλάνε μια ταμπέλα κι άντε να την ξεκολλήσεις μετά. Πρώτα από πάνω σου και μετά από το μυαλό τους...Μην πεις πάλι ότι με πέιραξε το ποτό, δεν πίνω λέμε, δεν μ'αρέσει... Μόνο χάπια πίνουμε για να κοιμηθουμε, πινουμε χαπια για να γραψουμε, καποτε ίσως να μας πείσουν πως πρεπει να πινουμε χαπια και για να ζησουμε...

Χάπια για ευτυχία και χαμόγελα έχετε? Με ευρώ με δραχμές...Τι σας χρωστάω?