Ακούω φωνές!
Στα όνειρά μου βλέπω φαντάσματα και τρομάζω!
Θυμάμαι τη στιγμή που με χάιδεψες και την στιγμή που μου σκούπισες τα δάκρυα
Και τώρα μόνο σιωπή…Κι εσύ?
Αν ήταν μέχρι σήμερα θα είχες φανεί…
Κι εγώ? Πρέπει να ξεφύγω, να απαλλαγώ, να σε σκίσω από πάνω μου!
Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι. Αλήθεια φοβάμαι πολύ..
Μα τολμάω να σκοτώσω εγώ μια κι έξω…(έτσι παίζω)
Το λίγο-λίγο με έχει κουράσει, με εξάντλησε, το έχω βαρεθεί…
Και δεν έχω άλλες επιλογές, ούτε ιδέες να σκαρφιστώ,
ούτε δικαιολογίες να παρηγορήσω πάλι τον εαυτό μου…
Γιατί την ελπίδα τη σιχαίνομαι πιο πολύ από εμένα!
Τώρα κλείνω τα μάτια, τρέχω, γκαζώνω…(δεν γελάω)
Μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω!
Αδρανής ή μήπως είχες ήδη φύγει? (ποτέ δεν κατάλαβα)
Πως μ’ άφησες τόσο εύκολα, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου