Να θυμηθώ να σε χρονολογήσω κι εσένα!

-Τι γράφεις εκεί?
-Νομίζω τίποτα που να σε νοιάζει..
-Σαγαπάω...? Κάτσε. κάτσε το όνομά του τι θέλει δίπλα στην λέξη μας? Ποιος είναι αυτός ? Τι γυρεύει στο μυαλό σου?
-Δεν είναι λέξη μας αστείε φίλε μου! Τι ξέρεις άλλωστε εσύ απο αυτά?
-Το κλείνεις σε όλους τους χρόνους...Εγω που είμαι?
-Δεν εχεις χρόνο, εσύ μου το 'μάθες...

Εφιάλτης!

        Kάθε μέρα ο ίδιο εφιάλτης, η ίδια εικόνα, το ίδιο ανυπόφορο σκηνικό! Βρίσκομαι σε ένα μέρος με όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω καλά, χαιρετάω, χαιρετάνε, χαμογελάω, χαμογελάνε. Ξέρεις μωρέ, όλες αυτές οι ψεύτικες τυπικούρες...Σε κάποιους στέκομαι και μιλάω. Μιλάω, μιλάω, μιλάω και δεν καταλαβαίνουν ούτε λέξη. Καμία επικοινωνία, σου λέω! Ειναι περίεργοι οι άνθρωποι? Όχι,εγώ είμαι, πάει τελείωσε.

        Πάντα αντιμετώπιζα προβλήματα  στην επικοινωνία. Τα λόγια μου φταίνε που ποτέ δεν είναι τα σωστά, που μπερδεύομαι και μπερδεύω και τους άλλους τελικά. Είναι οι σκέψεις μου οι ενοχικές. Που μιλάω ασταμάτητα για αυτά που θα ήθελα να ζήσω. Να τώρα ουρλιάζω αυτά που νιώθω και πάλι δεν ακούγομαι, δεν γύρισε κανείς να με κοιτάξει.

       'Επειτα τρέχω να αγκάλιασω μερικουύς  κι αυτοί το βάζουν στα πόδια. Κι αν τύχει κι τα καταφέρω  να κλείσω στην αγκαλιά μου κάποιον αγαπημένο αέρας γίνεται. Ό,τι πλησιάζω το τρομάζω και το διώχνω μακριά. Ό,τι χαιδεύω το πληγώνω αθελά μου. Ό,τι συνηθίζω το χλευάζω, το αλλάζω, το μισώ.Ό,τι αγαπάω το καταστρέφω. Δεν υπάρχει σχέση που να μην σκότωσα και έτσι γουστάρω...Γι αυτό δεν σε θέλω δίπλα μου άλλο! Ούτε εσένα αλλά ούτε αυτούς που προσπαθούν να με φτάσουν.  

        Ο κόσμος με κοιτάει περίεργα γιατί αναμεσά τους καμιά φορά τραγουδάω, γιατί καμιά φορά θέλω να κλάψω και κλαίω. Άλλωστε ποιος μας είπε πως μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα τα συναισθηματα μας. Σωστά? Οι φίλοι μου ώρες ώρες θυμώνουν. Λένε πως χάνομαι σε σκέψεις, λένε πως ζω σε έναν  κόσμο δικό μου, πως αδιαφορώ για τα προβλήματα του κόσμου.(Αφού έχω τα δικά μου, των αλλων τι να τα κανω? Θα έλεγε κάποιος...) Πάντα κάποιος κάτι λέει...
       Τι θέλεις κι εσύ τώρα αόρατη μοναξιά-φίλη μου? Όχι, όχι, στάσου  μην φεύγεις κι εσύ. Είσαι η μόνη μου συντροφιά τούτη την κρύα νύχτα. Πες μου για αυτούς που επισκέπτεσαι τα βράδια, που μπορεί να είναι και φίλοι μου, μα δεν τους ξέρω. Τα βράδια σαν κι αυτά που οι λέξεις γίνοντε σιωπές και τα δάκρυα δαγκώματα στο σώμα. Τα βράδια σαν κι αυτά που η πνοή της έχει χαθεί. Που με ξέχασε, με πάτησε, με απάτησε, με έγραψε, με ξέγραψε. Καλά μαντεύεις...Πάλι για 'σένα γράφω. Θα κλαίω, θα χτυπιέμαι, θα οδύρομαι πάντα για 'σένα. ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΙΑ 'ΣΕΝΑ ΡΕ ΖΩΗ...κι ας μην με διαβάζεις!

Ονειρο(καλο)καιρι μου!

Πως να ξεχάσω τα απογεύματα του Ιούνη?

Τότε που τρέχαμε με υδρωμένα κορμιά κι έπεφτα πάνω σου μόνο και μόνο για να γεμίσουμε άμμο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο της θάλασσας αυτού του καλοκαιριού!

Ήταν διαφορετικός κι ας μην με πιστέψει κανείς...

Τα βρεγμένα μαλλιά σου, ανεξίτηλα σημάδια στον ουρανό...

Κι όλο βραδιάζει...

Τα αστέρια πέφτουν τόσο γρήγορα, όσο παιρνάν οι στιγμές μας και γίνοντε αναμήσεις...

-Κάνε μια ευχή!

-Όχι,όχι μωρό μου αυτό είναι αεροπλάνο,όχι αστέρι!

-Ένα πεφταστέρι χρειάζομαι τώρα, να αιχμαλωτίσω όσα ζούμε.

Μου 'χουν μάθει πως όλα τελειώνουν, νυχτώνει, κρυώνω, φοβάμαι!

-Εμείς θα αγγίξουμε αυτό που ποτέ δεν τελειώνει! ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ!

-Πεφτει το αστερακι μας, θυμισου την ευχη μας!

Ιούλης και κάθε μέρα όλο και πιο όμορφη, πιο αισιόδοξη,  πιο περιπετειώδης , πιο...απερίγραπτη!

Στο νου μου ο φίλος μου που μου είχε εκμηστηρευτεί πως το χαμογελό μου φωτίζει τη ζωή του..

(Ας μην θυμηθώ τώρα τις δικές σου καλοκαιρινές εκμηστηρεύσεις, γιατί πάλι θα αρχίσουν να τριγυρνάνε τρελές σκέψεις στο μυαλό μου και που να τρέχουμε τώρα(?)..)

Κι έτσι, άλλαξα στάση ζωής κι όλο χαμογελούσα!

Γιατί φτάνει μόνο ένας να πιστεύει σε εσένα Εγώ αυτό το καλοκαίρι ανακάλυψα πως έχω 5 απο δαύτους κι ίσως ακόμα κανέναν...

Είπα και άκουσα πολλά “σ'αγαπώ” και ήταν όλα υπέροχα, ακόμα κι αυτά που δεν είπα(τα ομορφότερα)

Χόρτασα ποτά, ύπνο, αληθινές ματιές, αγκαλιές, φιλιά που καίγαν κι άλλα που δεν καίγαν...

Κι οι μέρες πέρασαν, οι νύχτες πέρασαν, τα δάκρυα πέρασαν, χαρές πέρασαν (άσχετα που στην διαδρομή προσπέρασαν), μαυρισμένα σώματα πέρασαν(να μαυρίσουν λίγο ακόμα την ψυχή μας ή την ψυχή τους) , όνειρα πέρασαν κι απο τώρα βάζω μπρος για την πραγμάτωση τους!

Κι εγώ θυμάμαι ακόμα τα μεθυσμένα τσιγάρα...

Δεκαπενταύγουστο κι αμάρτησα με τα απαγορευμένα!

Η φωνή μου δύσκολα έβγαινε απο τα τραγούδια μας και τα ουρλιαχτά στην άδεια παραλία...

Ήθελα να μ'ακούσουν όλοι, άγγελοι, παιδιά, πεθαμένοι...

ΣΕ ΠΟΛΕΜΑΩ ΡΕ ΖΩΗ και θα νικήσω, αλλιώς εξαφανισέ με!

Κόντρα εσύ? Κόντρα κι εγώ..ΠΑΝΤΑ θα τραγουδάω!

Προχθές ξάπλωσα στην ταράτσα με την Κ.

-Ρε δες κάτι άτομα που θα δώσουνε πανελλήνιες τώρα!

-Τέτοια μέρα του χρόνου αλλού φίλη μου!

Ταξίδια στα παιδιά και πάλι πίσω και ξενύχτια η μία στο σπίτι της άλλης και οι ατελείωτες συζητήσεις μας για χαμένους έρωτες, αποτυχημένες φιλίες , προδοσίες και μετά απο όλα αυτά θα σκουπίζουμε τα μάτια μας και θα πεθαίνουμε πάλι στα γέλια. Εεε?

Τα αστεία μας θα μας φαίνονται το ίδιο αστεία τότε?

Τελειώνει το καλοκαίρι...

-Θα μου πεις πια στιγμή απο όλες διαλέγεις ως αγαπημένη?

-Καμία!

-Τι λεεέες?

-Δεν ξέρεις πως όλα ξαναγυρνάνε?

ΑΝΤΙΟ ονειρο(καλο)καιρι μου!

Ήγγικεν η ώρα μάτια μου.

Μια απο αυτές τις μέρες θα κλέψω το γαλάζιο σου και θα ταξιδέψω στην θάλασσα της ψυχής σου!
Θα περιμένεις?
-Για πάντα.
-Τα πάντα για πάντα εδώ μωρό μου!
-Ήρθε η στιγμή μας...Τώρα δεν ξεφεύγει κανένας!
-Σαν απειλή ακούγεται...
-Βλάκα!
-Είσαι τόσο όμορφη όταν το λες..
-Όμορφη είναι η ζωή όταν γελάς.... ή ετσι φαίνεται τουλάχιστον.
-Τα φαινόμενα απατούν μικρούλα!
-Εμείς πάντως όχι, αυτά ας κάνουν ό,τι θέλουν!
-Σταμάτα να πιάνεσαι απο τις λέξεις μου!
-Στην αγκαλιά σου τα καταφέρνω καλύτερα...
-Άκου το τραγούδι μας! "Να με προσέχεις γιατί έχω πέσει χαμηλά..."
-Ηρθες την πιο κατάλληλη στιγμή και με πήρες απο τον πάτο, ομολογώ!
-Να με προσέχεις, αλλιώς πέθανες!
-Φτάσαμε, κατέβα...
-Τα καταφέραμε αγάπη μου! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ.

Κανένας δεν έχει χρόνο για κανέναν πια.
Μοιάζει αλήθεια τρομακτικό στα μάτια μας να βαδίζουμε σε ένα δρόμο μόνοι..
Για την ακρίβεια περικυκλωμένοι απο έναν περίγυρω που τάχα μας αγαπάει,που τάχα θα στεκόταν δίπλα μας, συνοδοιπόροι στην ευτυχία.
Όταν έρχεται η δυστυχία όμως?Να σου πω? Ή μήπως σε τρομάξω πάλι?
Τοτε την κάνουν με ελαφρά..
Ολοι αυτοί που σιγά σιγά πίστευες για δικόύς σου ανθρώπους καταλήγουν σε μία ουτοποιία που έχεις φτιάξει ο ίδιος απο φόβο μην μείνεις ακόμα πιο μόνος...
Γιατί δεν προσπαθύμε να γίνουμε πρώτα άνθρωποι και μετά σωστοί και άξιοι επαγγελματίες,καλόι σπουδαστές ή αναγνωρισμένοι στον κλάδο μας?
Γιατί δεν φερόμαστε πάντα αυθόρμητα και δεν ουρλάζουμε αυτά που νιώθουμε?
Γιατί έχουμε ξεχάσει να είμαστε παιδιά?
Γιατί το κάναμε αυτό το έγκλημα? Γιατί?
Κι απάντηση ποτέ δεν πήρα..
Κι εκέινος ο άντρας εκεί που ασπρίζουν τα μαλλιά του απο την αγωνία για την απόκτηση υλικών αγαθών δεν απαντάει,γυρνάει το βλέμμα του αλλού κι προσπερνάει..
Την ίδια ώρα που τα μαλλιά εκείνου του νέου απέναντι ασπρίζουν γιατί κοιμάται πέντε ώρες την ημέρα,κάνει τρείς δουλειές κι όμως έχει χρόνο να σου πει "Θέλω να μάθω τι κάνεις"
Εθελοντικά σκοτώνουμε καθημερινά την θέληση!
Αυτοκτονεί η ανθρωπιά μας,όση έχει απομείνει δηλαδή
Έχουμε πάψει να πιστεύουμε τους ανθρώπους!
Δεν δικαιολογούμε τίποτα, δεν συγχωρούμε τίποτα!
Παρωπίδες στα μάτια και η ταμπέλα "Εγώ και ο εαυτός μου" πάντα μπροστά!
Μαχαίρι στην καρδιά μου τα λόγια του Σβάιστερ..
"Είμαστε τόσο σφιγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο κι όμως πεθαίνουμε από μοναξιά!"
Κι ακόμα ματώνω...

 Υ.Γ1 Επηρεασμένη απο την παραπάνω φωτογραφία

Επέτειος-Ντίνος Χριστιανόπουλος

"Βουνό με βουνό δε σμίγει'', λένε στο στρατό,
''άνθρωπος με άνθρωπο σμίγει''
όμως πέρασαν τρία χρόνια κι ακόμα να σμίξουμε
και Κύριος οίδε τί θα γίνει τώρα που μπαίνουμε στον τέταρτο.

Εν τω μεταξύ, κάθε μέρα έχω μαλώματα με την καρδιά μου.
''Καρδιά μου", της λέω,"κάνε κι εσύ μια υποχώρηση
υπάρχει τόση ομορφιά σ'αυτό τον κόσμο,
υπάρχουν τόσα σαββατόβραδα για γλέντι,
επιτέλους δε χάθηκαν οι ευκαιρίες για προσήλωση''.
"Δεν ξέρεις τί ζητάς", μου αποκρίνεται,
"σε χάλασαν οι τόσες διαψεύσεις,
σ'έκανε εύκολο η απελπισία,
έπαψες να πιστεύεις πια στον έρωτα : σε κλαίω".

Δεν ξέρω τί της έκανες αυτής της καρδιάς
και ξημεροβραδιάζεται με τ'όνομά σου
όμως εγώ είμαι αδύνατος άνθρωπος,
η σάρκα μου πεινάει, θέλει να φάει,
το αίμα μου κρυώνει, θέλει να ζεσταθεί.

Να φύγεις απ'τη μνήμη μου και την καρδιά μου.

Ο κύριος και η κυρία αόρατη!

Έχεις συνδέσει ποτέ την απομάκρυνση με την αγάπη?
Έχεις νιώσει ποτέ πως θες να προστατέψεις τόσο πολύ κάποιον που τον αφήνεις ελεύθερο για να μην τον βλάψεις?
Τον κοιτάς απο μακριά, το προσέχεις και ξέρεις οτι έτσι ποτέ δεν θα του κάνεις κακό!
Μπλέχτηκα στο αόρατο πέπλο μου και προσπάθησα να βρω μια χαραμάδα για να πάρω ανάσα
και μετά να επιστρέψω πάλι πίσω για μέρες, μήνες ίσως και χρόνια!
Δύο ολόκληρα χρόνια προσπαθώ να σε πείσω πως κάνουμε το σωστό και ακόμα ούτε έγω δεν πείστηκα...
Ξέφυγαν κάποτε κάτι γαμημένα αισθήματα και κρυφοκοίταξες λίγο ζαβολιάρη!
Ύστερα το παίξαμε αδιάφοροι και κουλ...Θυμάσαι?
Δεν σου είπα ποτέ οτι έσπασα τον όρκο μας επίτηδες, γιατί φοβήθηκα πως θα θυμώσεις.
Πίστεψα πως θα άλλαζαν όλα η αφελής...
Δεν στο 'πα, αλλά πάλι θύμωσες...
Τότε ξαναφόρεσα το πέπλο γιατί ξέρεις ντρεπόμουν γυμνή μπροστά σου...
Κι έβαλα πείσμα να σ'ακολουθώ όπου πας και όλο σε πρόσεχα, αλλά εσύ δεν άκουγες...
Πήγα μαζί σου παντού.!
Ταξίδεψα σε άλλες αγκαλιές που δεν έκαιγαν, ήρθα στα όνειρα σου και συμβιβάστηκα να παίξω ρόλους κομπάρσων...το φαντάζεσαι?
Ήρθε και η μέρα που κοιμηθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι...
Εγώ, εσύ και ο έρωτας σου!
Ήσουν τόσο ευτυχισμένος..
Πρώτη φορά σε έβλεπα να κλείνεις τα μάτια ήρεμα.
Την θέση μου της την είχα δανείσει για λίγο, αλλά αυτή κατάφερε να σε κάνει αυτό που εγώ ποτέ δεν μπόρεσα
Ήταν η στιγμή που σου είχα υποσχεθεί πως θα 'φευγα και θα σ'άφηνα μόνο...μαζί της!
Aν δεν έβλεπα το δειλό σου χαμογελό ποτέ δεν θα σε εγκατέλειπα! OΡΚΙΖΟΜΑΙ.
Το πέπλο το άφησα στη μεριά σου στο κτεβάτι για να το φοράς καμιά φορά όταν θέλεις και να 'ρχεσαι όπως εγώ τότε..(Αντιστροφή ρόλων μωρό μου)
Μόνο σε παρακαλώ να μην μου φέρεσαι σαν να μην πάλεψα για σενα....

Μονόλογος.

Η ελπίδα φίλοι μου δεν πεθαίνει...
Την πιάνω απο το λαιμό την σφίγγω με ολη μου τη δύναμη,
την κολλάω στον τοίχο, παίρνω το μαχαίρι...Πάλι δειλιάζω!!
Καταβάθος φοβάμαι την αλήθεια κι ας σκυλιάζω για αυτήν!
Το άσπρο και το μαύρο δεν μ'άρεζαν ποτέ άλλωστε...
Κι η διαίσθηση που πάντα με προδίδει...
Απόψε εδώ είναι..
Κορμιά, κορμιά, κορμιά διαφορετικά μέσα σου.
και πρόσωπα, πρόσωπα, πρόσωπα διαφορετικά πάνω σου.
Ω ρε κάτι μάσκες!
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ.
ΘΛΙΨΗ.
ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ που δεν ακούγονται.
ΣΚΙΕΣ.
ΚΑΝΕΙΣ.Δεν με έχει νιώσει..
ΦΟΒΟΣ. Για όλα και για όλους.
ΦΥΓΗ.
λόγια, λόγια, λόγια..Ανειπωτα! Εσύ ξέρεις..
ΣΥΓΝΩΜΕΣ ανούσιες.
ΟΡΓΗ.
ΑΔΙΚΙΑ.
ΜΝΗΜΕΣ καταραμένες.
ΑΠΩΛΕΙΑ. Πόσο τρομακτική λέξη?
ΦΕΓΓΑΡΙΑ μισά.
ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ έτσι να 'χουμε να  αγαπάμε.
ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.
ΧΑΜΟΓΕΛΑ δυστυχισμένα.
ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
ΑΛΛΑΓΗ πορείας.
άντρες που δεν ξέρουν πως να είναι άντρες
και γυναίκες που δεν ξέρουν πως να είναι γυναίκες
ΑΝΘΡΩΠΟΙ αν υπάρχουν ακόμα.
ΟΡΕΞΕΙΣ. Σε ποιο αντικατάστατό της πάνω να τις κατευνάσουμε και απόψε εε?
ΣΕ ΚΛΑΙΩ.
NTΡΟΠΗ.
ΝΥΧΤΕΣ που θα 'πρεπε να ναι μέρες
Κι εσύ στον κόσμο σου κι εγώ στο δικό μου
ΠΑΡΑΝΟΙΑ την αγγίζω τώρα τελευταία συχνά.
ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ.
ΨΕΜΑ ΜΟΥ.
το συννεφάκι  με τις σκέψεις μου και τα χρώματα φεύγει σιγά σιγά κουράστηκε να βρέχει πόνο..
ΚΕΝΟ
ΑΝΑΣΕΣ που ποτέ δεν ενώθηκαν.
ΗΘΙΚΗ για γελια.
ΕΡΩΤΑΣ. Να θυμηθώ να  ψάξω την ετυμολογία της λέξης αυτής γιατί πάντα με μπέρδευε!
ΠΑΝΤΑ και ΠΟΤΕ. Μα τι ηλίθιες λέξεις κι ακόμα πιο ηλίθιοι εμείς που τις πιστεύουμε.
Για μας που έχουμε απομείνει να αισθανόμαστε το λεω..οχι για τους άλλους εε? το νου σου!
ΣΙΩΠΗ.


ξέρω δεν βγάζεις νόημα πάλι απο όλα αυτά...
δεν πειράζει..
δεν πειράζει που πάλι γίνομαι παράξενη, κωλοευαίσθητη  και οι λέξεις μου σε τρομάζουν
δεν πειράζει αν φύγεις..δεν πειράζει που σύντομα θα φύγεις...
δεν πειράζει που πάλι θα χαθώ..
δεν με πειράζει τίποτα πια..ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ!

Kαλοκαίρι απο το Α ως το Ω!

ΑΓΚΑΛΙΕΣ απο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ανθρώπους! ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ που μένουν ΑΝΕΞΙΤΗΛΕΣ

ΒΟΥΤΙΕΣ

ΓΡΑΝΙΤΕΣ που τις λατρεύουμε, ΓΕΛΑΜΕ πιο συχνά

γιατί μένουν μόνο 6 μήνες για να πατήσουμε τα ΔΕΚΑΟΧΤΩ
για τους καλοκαιρινούς μας ΕΡΩΤΕΣ

γιατί θα γινόμαστε άφοβα ΖΑΝΤΑ
για τον ΗΛΙΟ
για τη ΘΑΛΑΣΣΑ

για τoν Ιούνιο και τον Ιούλιο
για τα ΚΟΚΤΕΙΛ και τους ΚΟΥΚΛΟΥΣ στην παραλια
για τη ανεβασμένη ΛΙΜΠΙΝΤΟ του καλοκαιριού
για τα ΜΑΓΙΩ  και για το ΜΑΥΡΙΣΜΑ που κάθε χρόνο με ταλαιπωρεί

για τις ΝΥΧΤΕΣ  τις αξέχαστες γύρω απο τη φωτιά και τα πανέμορφα ΝΗΣΙΑ μας

για τα ΞΕΝΥΧΤΙΑ! Οοο..ναι!τα ξενύχτια στα πάρκα,στο τηλέφωνο ή όπου βρεθούμε τέλος πάντων

για το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ και τα πιο τρελά μας ΟΝΕΙΡΑ

για τα ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ και για τα ΠΑΡΤΥ με τους ατελείωτους χορούς μας

για τις ΡΑΚΕΤΕΕΣ

για τους ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΥΣ στα beach bar! ΧΑ και για την ΣΚΗΝΗ μας το camping  (όλοι οι καλοί χωράνε), γιατί η ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ το καλοκαίρι είναι άγνωστη λέξη

για τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑΑ

γιατί το καλοκαίρι έχει μόνο ΥΠΕΡ και όχι κατά
και 3 Φ για τις ΦΡΑΟΥΛΕΣ, τα ΦΟΡΕΜΑΤΑ και  τους ΦΙΛΟΥΣ..ΦΥΣΙΚΑ τους ΦΙΛΟΥΣ

για ΧΡΩΜΑΤΑ και την ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

γιατί είμαστε ΨΩΝΙΑ και γουστάρουμε

για την ΩΡΑ που δεν υπολογίζουμε γιατί είναι καλοκαίρι! ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΙΙΙΙ 2011~

Αράδιασμα #2

Ίσως μια μέρα καταφέρω να διώξω αυτό το γαμημένο τρεμούλιασμα τις στιγμές που σε βλέπω...

ΑΓΝΩΣΤΗ Χ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ

*Απόσπασμα απο το βιβλιο "Πως τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;" του Γιάννη Αγγελάκα . (Aθήνα 1999)

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ' το μυαλό
Π ω ς πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις

Αράδιασμα #1

Πόσο θράσσος απαιτεί για να θυμάσαι ρε κωλόπαιδο?
Θα σκοτωθώ μια μέρα για να πάψω να ακούω αυτά που λες!
Έτσι να γουστάρω λίγο που θα τρέχεις μετά...

Xρεωμένα στην ανασφάλεια!

-Tην τελευταία βαλίτσα γεμίζω Άγγελε και φεύγουμε...

-2 ώρες τώρα κάθεσαι στον καναπέ και την κοιτάζεις! Είσαι καλά?
-Δεν μου είναι ευκολο! Είναι πολλα! Περίμενε για λίγο..
Μαζεύω τα συναισθήματα που ξεχάσαμε,
τα γράμματα μου που δεν βρήκαν παραλήπτη,
τα λόγια που απο φόβο ποτέ δεν ξεστόμισα,
τους καημούς σου που τους σιχαίνομαι. Όχι μόνο γιατί πονάς, αλλά και γιατί δεν είμαι μέσα!
Τα τραγούδια που δεν μου αφιέρωσες,
τα σ'αγαπώ που δεν είπες,
τις αγκαλιές που δεν χόρτασα,
την αμφιβολία σου,
την ανασφάλεια σου,
το κλείσιμο στον εαυτό σου,
το να μη δίνεσαι...ΤΑ ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΟΛΑ!
τα λόγια που σκόρπιζα και τις σιωπές σου,
τα εισιτήρια για το ταξίδι που ακύρωσες,
τις φορές που έπρεπε να ήσουν εδώ και δεν ήσουν
το δαχτυλίδι που μου χάρισες...Να το φοράω πάντα, είχες πει για να μην σε ξεχνάω ποτέ!
Κι εγώ το φορούσα κι όντως ποτέ δεν σε ξέχασα,το  πρόλαβες πρώτο κι αυτό!
Κάτσε, κάτσε...κάπου έχασα μερικά δάκρυα!
Να τα βάλω μεσ'το μικρό τσεπάκι με το χαμογελό μου,μήπως και γίνουν ένα! ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ!
-Έτοιμη!
-Φέρνω το αυτοκίνητο, κατέβα σε 5 λεπτά!
-Απορώ γιατί επιμένεις να με πας...Το κατάλαβα ρε,την κάνω...ΤΗΝ ΚΑΝΩ!
-Ήθελα απλα...
-Κι εγώ ήθελα απλά...απλά να σε κάνω ευτυχισμένο,αλλά δεν μ' άφησες!
-Συγνώμη!
-Αντε γαμήσου απο τη ζωή μου,αντε γαμήσου απο το μυαλό μου και αντε γαμήσου γενικά!
Έπεσε η βαλίτσα μου κάτω και άρχισαν όλα να αιωρούντε!
Κοίταξε σαστισμένος κι άρχισε να τρέχει.
Έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε..Μάλλον είδα κι ένα δάκρυ να κυλάει(δεν είμαι σίγουρη)
Κάθησα στο πεζοδρόμιο για λίγο και κοιτούσα όλες τις υποσχέσεις , όλα τα φιλιά, όλες τις αγκαλιές να περνούν και να χάνοτε!
Με πλησίασε τότε μία κυρία και μου ψιθύρισε: "Δεν αντέχουν όλοι την αλήθεια κοπέλα μου.
Κάποιοι φοβούντε τα μεγάλα αισθήματα και την πραγματική ευτυχία! Τουλάχιστον εσύ δεν είσαι δειλή!"
**TΩΡΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ!

Υ.Γ. Για όσους πιστέυουν πως ο κάθε άνθρωπος εκτός απο σώμα έχει και ψυχή, αυτή η ιστορία εξηγεί πολλά γύρω μας.

AΛΚΙΝΟΟΣ ΙΟΑΝΝΙΔΗΣ- ΑΠΟΨΕ

      Παρακολουθώ πολλές συναυλίες τα τελευταία χρόνια και δεν σας κρύβω πως ντράπηκα λίγο στην ιδέα  κάποιοων "ερμηνευτών" που κάνουμε διάσημους και εκατομμυριούχους χωρίς καθόλου να το αξίζουν... Χθές απόλαυσα με την παρέα μου στον Μύλο το φαινόμενο εν ονόματι Αλκίνοος Ιοαννίδης. Ερμήνευσε τραγούδια δικά του αλλα και άλλων  καλλιτεχνών όπως του Μάλαμα,του Νταλάρα και άλλων καταξιομένων του χώρου!Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η δεξιότητα που τον διακτέχει καθώς είναι ταυτόχρονα δημιουργός, άψογος ερμηνευτής και ικανός οργανοπαίκτης με γνώσεις πιάνου, κιθάρας , πνευστών και κρουστών οργάνων.

        Έχω μία ιδιαίτερη τρέλα με τους στίχους έντεχνων τραγουδιών για αυτό όταν γύρισα σπίτι βρήκα στο google όλα τα τραγούδια που ήταν σημειωμένα στην λίστα του κινητού μου ως αυτα που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να κατεβάσω πάραυτα. Προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα πως  έιναι στιχουργός δεκάδων τραγουδιών. Κάθε στίχος του εκφράζει κι ένα διαφορετικό συναίσθημα και κάθε τραγούδι του μία ολόκληρη ιστορία.Τελικά τα τραγούδια του αλκίννοου δεν τα ακόυς απλά, τα ζεις κιόλας...

 Χρόνια πολλά

γιορτές και χαρές περιμένουν

ψηλά στα γενέθλια

σύννεφα βγαίνουν

βροχές και θα πέσουν

φωτιά και θα στάξει το φως

Να φέξει ο καιρός

κεράκια χιλιάδες να ανάψουν

φυσώ και τα σβήνω

τα χρόνια περνούν ευτυχώς

Ο χρόνος τρελός

και ο τόπος γλιστράει

από τα πόδια

γυμνός απομένεις

χαζός να κοιτάς να σωπαίνεις

Κι αν σίγουρος ήμουν

πως θα βρω το δρόμο

στο χάρτη του κόσμου

σημείωσα μόνο

πως χάθηκα

Χαμένος καιρός
τα χρόνια που λείπεις
τραγούδια της λύπης
σαχλά μουρμουρίζουν τριγύρω
στα ραδιόφωνα κλαίνε
και λέξη δεν λένε
να μοιάζει για λίγο αλήθεια

Πατώ το κουμπί

γιορτή στην τηλεόραση πάλι

σικέ εκπομπή να μας φτιάξει κεφάλι

χορεύουν γελούν και μισιούνται

στον τρύπιο φακό

το κακό ταξιδεύει ως εδώ

Σε θέλω πολύ
απόψε που όλα μικραίνουν
και οι ώρες πεθαίνουν
κοιτάζω το χρόνο να λιώνει

Να ρθεις να με βρεις
γιατί όλα σε θέλουν
σε θέλει και η νύχτα
σαν μέρα που λάμπει
και σπέρνει τον κόσμο ξανά

Να ρθείς να με βρεις
γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα
χαρά δεν ζητώ και ούτε λύπη αντέχω
ΕΣΕΝΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΔΩ

Το εδώ πουθενά

το τώρα ποτέ

αν δεν έρθεις η θάλασσα πλάνη

τα γέλια μας λάθος

κι οι φίλοι δεν είδαν

και οι δρόμοι στο τίποτα

απόψε εάν δεν έρθεις εδώ

Να ρθεις...

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί....

Αν είναι καιρός να φύγεις, που αυτό νιώθω.

Τότε  φύγε!

Εγώ θα σωπάσω, θα τα παρατήσω και θα χαθώ...

Θα μετανιώσω πολύ για όλους αυτούς που αγνόησα όταν μου έλεγαν να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να ξεφύγω..

Όμως, θα έρθει η μέρα, μάλλον μετά από πάρα πολύ καιρό,

που θα μαζέψω όλα τα κομμάτια από κάτω,

θα φτιάξω ξανά το πάζλ που γκρέμισες τόσες και τόσες φόρες
και τότε όλα τα τραγούδια θα μιλάνε για μας!!
Απο απροσεξία το έκανες άλλωστε! Πες μου οτι δεν εχω αδικο..

Ότι και να λες, ότι και να λένε, δεν μου χαλάτε το όνειρο!

Εγώ μπορώ, εγώ ξέρω καλύτερα, εγώ θα λύσω τον γρίφο!

Θα βρω τον παράδεισο και τότε η ανάσα μου και η ανάσα σου..

Θα γίνει η ανάσα μας .

Η ζωή μου και η ζωή σου θα γίνει η ζωή μας.

Θα ξυπνάμε μαζί κι ο χρόνος θα σταματάει εκεί, επίμονα θα κοιτάει…

Μέχρι κι αυτός μας ζηλεύει!

γιατί ο έρωτας μας, ο έρωτας μας…..

πανίσχυρος, ασύγκριτος, ονειρικά υπέροχος…

Μα  δεν γεννήθηκε ακόμα_*

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί.

Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι.

Βγαίνουν αληθινά αν τα πιστεύεις…

Υ.Γ1.Οι χρωματιστοί στίχοι είναι απόσπασμα απο κείμενο του Χρήστου Μπουλώτη.
Υ.Γ2. Αφιερωμένο στην Α. γιατί μου είπε « Aν τα παρατήσεις τώρα,  είσαι μεγάλη ξεφτίλα»

Υ.Γ3. Αφιερωμένο σε όλους όσους αγαπάνε τα όνειρα και τα πραγματοποιούν...

Με αφορμή τον Άγιο Βαλεντίνο!

 *Aπόσπασμα απο το ποιήμα “Αγαπημένη μου” του Τάσου Λειβαδίτη

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.

Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια

θάναι δικά μας.

Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,

αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.

Nα το φωνάξω τόσο δυνατά

που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο

καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.

Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω

εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-

μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά

σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια

με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,

αγαπημένη μου…

Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα

και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Αφιερωμένο σε όλους τους ερωτευμένους που θα γιορτάσουν σήμερα μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα...
Αφιερωμένο και σε όλους εκείνους που ακόμα δεν βρήκαν  κάποιον  να μοιραστούν τον ίδιο ουρανό...
Σήμερα δημιουργήστε,
αγαπήστε βαθειά,
ερωτευτείτε κεραυνοβόλα,
ακούστε δυνατά μουσική,
δώστε υποσχέσεις,
ταξιδέψτε στα μάτια των αγαπημένων σας,
αγκαλιαστέ το σύντροφό σας όσο πιο σφιχτά γίνεται γιατί μπορεί να μην τον έχετε πάντα διπλά σας,
τσαλαπατήστε τον εγωισμό σας,
αγοράστε δώρα συμβολικά και όχι ακριβά..(Όσοι σας αγαπάνε πραγματικά ,θα το εκτιμήσουν)
πείτε στα άτομα που θέλετε κοντά σας πόσο πολύ τα χρειάζεστε,
φωνάξτε αυτά που νιώθετε μέχρι να σας ακούσουν γιατί αν δεν ακουστήκατε μέχρι τώρα...αύριο δεν μπορεί...θα ανοίξουν τα αυτιά τους επιτέλους!

Κάνω εγώ την αρχή, αφήνοντας πίσω όλα τα σχόλια χλευασμού της γιορτής!
O έρωτας , η αγάπη, το πάθος, το αποθυμένο, η εμμονή ή όπως αλλιώς το ορίζεται, καθώς κατέχει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να εχει και μία ξεχωριστη μέρα εορτής!
Αγνοήστε όλους τους δήθεν "ορθολογιστές", τα πρεζόνια εγωισμού που κατοικούν σε έναν κόσμο πλασμένο με απάθεια, με θεμέλια την αναισθησία και σύντροφο την ιδέα του φτηνού ή μάλλον καλοπληρωμένου ερώτα!
Για μένα ο έρωτας θα είναι πάντα η μόνη αιτία που αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει
Και δεν ξεπουλιέται έτσι όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, δεν ανταλλάζεται ,δεν περιγράφεται για αυτό σταματάω εδώ !
Πάλι ρομαντική γίνομαι.. Ξέρω δεν σ’ αρέσει! Δεν πειράζει.. Έχω συνηθίσει να μην σ ’αρέσει τίποτα πάνω μου και πιο πολύ μέσα μου…Κι λένε πως είμαι όμορφη κοπέλα. Αφού καλή είμαι(αν το διάβαζες, θα γελούσες τώρα) , αλλά εσένα δεν σε συγκινεί αυτό.Τίποτα από όσα έκανα και κάνω δεν σε συγκινεί.. Έτσι λένε. .Και να σου πω την αλήθεια δεν θέλω, αλλά τους πιστεύω. Αφού εσύ ποτέ δεν μιλάς..Κάποιον πρέπει να πιστέψω..
Πειράζει που γράφω πάλι κατηφορικά? Πειράζει που εγώ σήμερα γιορτάζω? Πειράζει που είμαι ερωτευμένη και το φωνάζω? Πειράζει που θέλω να σε δω ? Ναι, αυτό το τελευταίο  πειράζει γαμωτο!
Γιορτάζω εγώ για 'σενα...Πειράζει? ΠΕΙΡΑΖΕΙ
ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ  ΠΟΛΛΑ

Πάει καιρός...

Έχω καιρό να γράψω και αυτό με ανησυχεί..

Σκέψεις, ιδέες, αισθήματα, όλα μισοτελειωμένα!

Το πάτωμα γεμίζει μουτζουρωμένα χαρτιά και η καρδία μου «πρέπει»

Αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν! Έτσι δεν είναι?

Το μυαλό μου γεμίζει ερωτηματικά και η ψυχή μου ξεγραμμένους ανθρώπους!

Τελειώνει η θλίψη, πλησιάζει το τίποτα και η αλήθεια είναι ότι αυτό το κομμάτι της ιστορίας το απεχθάνομαι…

Είναι τόσο χαοτικό, τόσο απρόσωπο, τόσο ανιαρό, τόοοσο...

κι εγώ που είχα πει πως αν φύγεις θα χαθώ για πάντα

μα να που είμαι εδώ , να που γελάω , να που τα βράδια δεν πρωταγωνιστείς στα όνειρα μου πια.

Νιώθω λιγάκι σαν να σε πρόδωσα! Ναι, ναι ,είμαι σίγουρη εγώ σε πρόδωσα τελικά!

Αστείο φαινεται…

Πάει καιρός λοιπόν από την τελευταία φορά που έγραψα για σένα.

Για σένα που δεν ήρθες και εσένα που ποτέ δεν με διαβάζεις..

Μπορεί να μου ήταν πολύ εύκολο να σε συγχωρώ κάθε φορά ,αλλά τη φορά που με άδειασες, τη φορά που με ανάγκασες να γίνω συναισθηματικά νεκρή, δεν μπορώ να στη συγχωρέσω.

Προσπαθώ πολύ, αλλά δεν τα καταφέρνω.. Συγγνώμη!

Συγγνώμη που γίνομαι άδικη, συγγνώμη που δεν μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια , συγγνώμη που ο ερωτάς μου ήταν καταδικασμένος απ’ την αρχή, συγγνώμη που όλο αυτό κατάντησε πολύ φτηνό, συγγνώμη που δε με νοιάζει τι κάνεις αν δεν το κάνεις μαζί μου! Λυπάμαι που δεν λυπάμαι πια…

Σου αφήνω αυτό το τραγούδι ,μιας που τα πράγματα έγιναν όπως ΕΠΡΕΠΕ να γίνουν ,έτσι είχες πει...

Και "η ζωή κυλάει εύκολα, τις περισσότερες ώρες"(αλήθεια!)

Και είμαι καλά τώρα..(Ψέμα)

Υ.Γ1)Για όσους έχουν αφήσει τα ονειρά τους γιατί δεν φανηκαν αντάξια,αλλα επιμένουν να τα κοιτάζουν απο μακριά μέχρι να έρθει η ώρα να τα ζήσουν..ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΡΘΕΙ!

Υ.Γ2) Για όσους έχουν βλέμμα ειληκρινές και αθωο!

***Κι ας σε κοιτάω καμιά φορά στα κλεφτά,κι ας μην το ξέρεις...
Kαληνύχτα ψευδαισθησή μου!

Δεν θα φύγω ποτέ αληθινά..

Δεν θα φύγω ποτέ αληθινά..

Πως να σ’ αφήσω?

Πως να σε βγάλω από το μυαλό και να μην με νοιάζει? Δεν σε ορίζω...

Πως να μην σου χαμογελάω?

Πως να μην εκεί να σε προσέχω? παρόλο που ξέρω πως δεν το χρειάζεσαι….

Πως να μην θέλω να σε βλέπω?

Πως να πειστώ ότι δεν πρέπει? Πως? Πες μόνο το πως..

Γιατί εγώ δεν βλέπω άλλο δρόμο

Διάβασα κάπου πως το να μην εγκαταλείπεις κάτι μοιάζει με θάνατο, αλλά εγώ αν παίξω και κερδίσω?

Δεν θέλω δικαίωση!

Δεν θέλω επιβράβευση!

Εσένα θέλω!

Δεν θα φύγω ποτέ αληθινά!

Θα είμαι εκεί να σε βλέπω να ερωτεύεσαι ξανά  κι ας μ’ αρρωσταίνει

Θα είμαι εκεί να καμαρώνω που μεγάλωσες πια

Θα είμαι εκεί να ακούω για αυτά που αγαπάς, αν και τα μισώ να ξέρεις

Θα είμαι εκεί αόρατη δεν θα με βλέπεις...θα είμαι εκεί
Θα είμαι εκεί στα ασήμαντα που παραβλέπεις...

Θα σ’ αγκαλιάζω δίχως χέρια

Μεσ' της καρδούλας σου τους χτύπους...θα είμαι εκεί!

Θα αφήσω την πόρτα ανοιχτή για να μείνεις μόνο όσο πραγματικά θέλεις

δεν θέλω να σε κρατάω παραπάνω από όσο αντέχεις, έστω κ λίγο!

γιατί τόσο έχεις μάθει

κ όταν κουραστείς...

πάλι ανοιχτή θα είναι η πόρτα για να μπορείς να χαθείς ξανά ,ξανά και ξανά

Όμως εγώ πείσμα μου δεν φεύγω πριν  φύγεις!!

κι ας μου λένε  ότι αυτή τη φορά είναι σειρά μου να σε πληγώσω..

είναι δυνατόν? αφού κοιτώντας τα μάτια σου έχω τρυπώσει στην καρδιά σου

είδα το παιδάκι που κρύβεις καλά

είδα που με σκέφτεσαι κι εσύ που και που

έμαθα τα μυστικά σου

άκουσα την ανάσα σου

Προσπάθησα μια τελευταία φορά να σε ερμηνεύσω, αλλά ποτέ δεν θα σε καταλάβω τελικά! Μπορεί καταβάθος και να μην θέλω , με βολεύει έτσι καλύτερα να αρνούμαι μία αλήθεια που κραυγάζει

Ακόμα, έψαξα και βρήκα  την στιγμή που με ήθελες αληθινά και την κρατάω γερά!

Μα το χέρι μου ματώνει, αλλά δεν με νοιάζει! Τι να με νοιάξει?

Τώρα που την βρήκα, άλλες έγνοιες δεν έχω

Δεν θα φύγω από δω αν δεν τα χάσω πρώτα όλα!

Εσύ το λες αυτοκαταστροφή.. Εγώ το λέω τρέλα!

Εσύ το λες αδυναμία… Εγώ το λέω ψυχή!

Y.Γ1) Τα μαυρισμένα χωρία είναι στίχοι αγαπημένων τραγουδιών!

Υ.Γ2) Αφιερωμένο σε όλους όσους αποφασίζουν να αφήσουν άτομα και καταστάσεις πίσω τους κρατώντας τα κοντά τους!

Υ.Γ3) Όσο προσπαθείς τίποτα δεν τελειώνει και όσο θυμάσαι τίποτα δεν πάει χαμένο!

Ζωή είναι...

Κοίτα να δεις πλάκες που σκαρώνει η ζωή!

Η ζωή είναι μεγάλη κλέφτρα, σκανδαλιάρα φυτρώνει παντού!

Ζωή είναι όταν κοιτάξαμε το ηλιοβασίλεμα μαζί…

θυμάσαι πόσο όμορφο ήταν? Το πιο ωραίο από όλα όσα έχω δει!

Και έμοιαζε διαφορετικό γιατί ήταν το δικό μας…

και τα μάτια σου έπαιρναν αυτό το χρώμα που με τρελαίνει..

Ζωή είναι τα σοκολατάκια που δεν λείπουν ποτέ από το σπίτι μου

Και  δεν μπορώ με τίποτα να τους αντισταθώ γαμώτο

Ζωή είναι όταν τραγουδάω μόνη μου στον δρόμο και χορεύω!

Μα μ’ αρέσει τόσο πολύ και ας με κοιτάνε όλοι παράξενα…

Ζωή είναι που μου χαμογελάς όταν με βλέπεις

Ζωή είναι η βροχή που μου χαλάει τα μαλλιά,  αλλά ο θόρυβος της είναι μοναδικός!

Ζωή είναι που κάθε φορά που φοβάμαι με κοροϊδεύεις, αλλά είσαι εκεί να με προσέχεις…Πάντα με πρόσεχες!

Ζωή  είναι το χαμόγελο που παίρνω όταν θυμάμαι χωρίς να πονάω πια..

Ζωή ήταν κι ο αγώνας μου! Παρόλο που τότε τον έβλεπα σαν αργό θάνατο, αλλά μύριζε, ζωή!

Ζωή είναι όταν τρέχω και νιώθω τον αέρα στο πρόσωπο και τα μαλλιά μου

Ζωή είναι το γέλιο σου, το γέλιο μου ,το γέλιο της. το γέλιο του…

Ζωή είναι η γνώση του αέναου ρόλου της!

Ζωή είναι η ελπίδα, τα όνειρα, το μέλλον , τα παραμύθια(που δεν θα σταματήσω ποτέ να φωνάζω ότι βγαίνουν αληθινά) και τα θαύματα(που μπορεί να μην τα βλέπεις, μπορεί να μην τα βλέπω αλλά γίνονται καθημερινά και βρίσκονται ανάμεσα μας)λίγη πίστη, λίγη προσπάθεια κι τα πάντα γίνονται!

Ζωή είναι που πιστεύω ακράδαντα στο ρητό  «ουδέν κακό αμιγές καλού»

,που έχω μάθει πως κάθε απώλεια ανοίγει έναν νέο δρόμο, που

μετά από ένα τέλος υπάρχει μια αρχή, που ξέρω καλά πως

πίσω από κάθε σύννεφο υπάρχει ένα ηλιοβασίλεμα…

Ζωή είναι που γίνομαι ποιήτρια κάθε τόσο και μου φαίνεται πολύ αστείο!

(και μπορεί να είναι)

Η ζωή είναι μεγάλη κλέφτρα , σκανδαλιάρα, με πονάει κάποιες φορές, με κάνει να χάνω το βήμα μου, αλλά χωρίς αυτήν δεν θα ζούσα για να σε βρω...

Βαλε χρώμα στη ζωή σου!

Εγώ διαλέγω το ροζ κι ας μου λένε ότι ξεθωριάζει εύκολα!

και το άσπρο κρατάω, αλλά αν το μετά γίνει όπως πριν

το μαύρο δεν το αντέχω!

Υ.Γ. Σε όλους εσάς που με βοηθάτε να διαλέγω το ροζ και με κάνετε να χαμογελάω…

Ευχαριστώ!

ΦΥΓΗ

Ακούω φωνές!

Στα όνειρά μου βλέπω φαντάσματα και τρομάζω!

Θυμάμαι τη στιγμή που με χάιδεψες και την στιγμή που μου σκούπισες τα δάκρυα

Και τώρα μόνο σιωπή…Κι εσύ?

Αν ήταν μέχρι σήμερα θα είχες φανεί…

Κι εγώ? Πρέπει να ξεφύγω, να απαλλαγώ, να σε σκίσω από πάνω μου!

Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι. Αλήθεια φοβάμαι πολύ..

Μα τολμάω να σκοτώσω εγώ μια κι έξω…(έτσι παίζω)

Το λίγο-λίγο με έχει κουράσει, με εξάντλησε, το έχω βαρεθεί…

Και δεν έχω άλλες επιλογές, ούτε ιδέες να σκαρφιστώ, 

ούτε δικαιολογίες να παρηγορήσω πάλι τον εαυτό μου…

Γιατί την ελπίδα τη σιχαίνομαι πιο πολύ από εμένα!

Τώρα κλείνω τα μάτια, τρέχω, γκαζώνω…(δεν γελάω)

Μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω!

Αδρανής ή μήπως είχες ήδη φύγει? (ποτέ δεν κατάλαβα)

Πως μ’ άφησες τόσο εύκολα, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω..