Μέχρι το τέλος της ποίησης (μέσα μου).

Eίναι εννιά.

Είμα μόνο δυόμιση ώρες ξύπνιος.

Δεν νυστάζω αλλά κοιμάμαι. 

Άλλοτε με το ζόρι, άλλοτε από φόβο κι άλλοτε με χάπια.

Θέλω να γίνομαι τόσο κουρασμένος που να κλείνω τα φώτα και να κλείνουν αυτόματα τα μάτια μου.

Δεν πετυχαίνει πάντα.

Όλα αυτά για να μην συναντήσω τις σκέψεις μου.

Ξέρεις τι είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ;

Ότι όλα όσα είχα να νιώσω, τα ένιωσα.

Ότι δεν θα ξανά ερωτευτώ κι αυτό είναι το χειρότερο κακό που μου 'χεις κάνει.

Δεν είναι που σ' έχασα.

Για την ακρίβεια, στα αρχίδια μου που σε έχασα.

Είναι που κάθε φορά πεθαίνει ένα κομμάτι αυτού του παραληρήματος που ονόμαζα κάποτε "έρωτα".

Κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, κι ακόμα ένα, ώσπου το κενό να καλύψει ολάκερη τη καρδιά μου.

Δεν μιλάω για αυτό πια. 

Δεν ξέρω καν πως να το ονομάσω.
Όποτε θέλεις θα γελάω.

Όποτε θέλεις θα ζητάω συγγνώμη.
Για να πάψεις να μου τριβελίζεις τα αυτιά.
Μέρα με τη μέρα όμως θα απομακρύνομαι

Όλα πλέον θα 'ναι πρακτικά, μαθηματικά., ορθολογικά. 

Οι χτύποι της καρδιάς μου δεν θα μεταβάλλονται σε καμία μουσική, μπροστά σε κανένα γνώριμο πρόσωπο, μέσα σε κανένα σώμα.

Τρία τέταρτα μόνο.

Τικ τακ, τικ τακ.

Τρία τέταρτα όπως ο κέρσορας στην οθόνη σου, μέχρι να σβήσει, μέχρι να χαθεί, μέχρι να πεθάνει κάθε μορφή ποίησης (μέσα μου).