Ζητείται σκοτάδι

Ήμουν παιδί και φοβόμουν το σκοτάδι.

Που να φανταστώ πως μεγαλώνοντας θα φοβάμαι το φως;

Δεν ήξερα.

Ήμουν παιδί, έκλαιγα στη πρώτη δυσκολία, πονούσα μπροστά σε κάθε ψέμα.

Οι δυσκολίες  δεκαπλασιάστηκαν, ο πόνος έχει γίνει αβάσταχτος και τώρα πονάω μπροστά στην αλήθεια.

Δεν κλαίω. Πια.

Ήμουν παιδί και φοβόμουν τους ανθρώπους με αρρωστημένο μυαλό.

Τώρα τους αναζητώ ανάμεσα στο πλήθος.

Ακούω τα μάτια τους, χορεύω στις λέξεις τους, μιλάω με τη πνοή τους.

Ταιριάζω με το χειρότερο όλων. Να ζήσω μαζί του, να μάθω την ιστορία του, να μάθω για το  πανέμορφο μυαλό του.

Τα πανέμορφα μυαλά ξέρεις, είναι πάντα αρρωστημένα και τα αρρωστημένα μυαλά πάντα πανέμορφα.

Να μου δώσει μαυρίλα, να του δώσω ψύχρα. Να μου δώσει σκοτάδι, να μη φοβάμαι. Πια.

2(0)

Όσο πάει, απομακρύνεται.

H μέρα φεύγει κι αυτή.

Θα μείνει πάλι ένα “λείπει” κι αύριο θα ξημερώσει μια καινούρια.

Οι άνθρωποι θα τη βλέπουν πάλι ίδια.

Ίδια με όλες τις υπόλοιπες.

Γίνεται να φυλάξουμε τις καλές αναμνήσεις σε κουτιά;
Να θυμόμαστε τα δώρα, τα χαμόγελα και τα βλέμματα. 
Πιο πολύ τα βλέμματα.

Όλα με ακρίβεια.
Γίνεται στις άλλες αναμνήσεις να βάλουμε φωτιά;

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Όλα ίδια μας φαίνονται πια.

Όλοι ίδιοι έχουμε γίνει πια.

Χάρισέ μου λέξεις να τις κάνω ζωγραφιά.

Χάρισέ μου σιωπές να τις κάνω ποίηση.

Σιωπές που πέρασαν, μας δίδαξαν μαθήματα ζωής και γέμισαν τα μεγαλύτερα κενά μας.

Όσο ξεμακραίνει τα φώτα σβήνουν.

Μπαίνει μία ακόμα τελεία στη ζωή.

Ξυπνάς μια μέρα και σε βαφτίζουν ενήλικα.

Ξυπνάς και ξαφνικά είσαι 20 χωρίς καμιά ιδέα για τη ζωή που σε περιμένει.

Άραγε θα χαμογελάμε το ίδιο δυνατά σε 10 χρόνια;

Το 2 θα αντικατασταθεί με το 3 και ούτε που ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για ‘μενα το 2.

Διψάω για 2 μέρες, για 2 νύχτες, για 2 μάτια και για μια καρδιά χωρισμένη στα 2.

Χάρισέ μου σιωπές να σου φτιάξω ποίηση.

Χάρισέ μου 2 καρδιές να σου κάνω έρωτα.