Μέχρι το τέλος της πρότασης.

Μαλώνουμε συχνά τελευταία. Με ρωτάει γιατί χρησιμοποιώ τόσα πολλά σημεία στίξης. Όχι δεν είναι από ασυνταξία. Απλώς με αυτό τον τρόπο εκφράζομαι. Για να μιλήσεις για κάτι πρέπει να το σκεφτείς. Να σταματήσεις τις λέξεις σου. Να λογαριάσεις το σωστό και το λάθος. Μην κοιτάς όλους αυτούς που μιλάνε και ξανά μιλάνε. Είναι σαν να μην ακούγονται. Τα λόγια χάνουν την αξία τους όταν υπερβάλλεις μαζί τους. Για αυτό σου λέω άλλο η τελεία και άλλο το κόμμα. Άλλο το κόμμα και άλλο οι τρεις τελείες στο τέλος της πρότασης.

Σε εκείνη άρεζαν πάντα περισσότερο οι 3 τελείες. "Γιατί αφήνουν πάντα κάτι στο τέλος για να το φανταστείς. Να πάρεις μια ανάσα και να συμπληρώσεις εσύ ο ίδιος τη συνέχεια της πρότασης. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή πλασμένη με 3 τελείες στο τέλος. Το έχεις σκεφτεί; Οι προτάσεις δεν θα ήταν πια ανεπαρκείς. Όλα θα είχαν νόημα. Το νόημα που θα έδινες εσύ. Όλα σε μία υπέροχη αρμονία." έλεγε. 

Εγώ μισούσα ανέκαθεν τις 3 τελείες στο τέλος. Γιατί αφήνουν ένα κομμάτι της πρότασης που μπορεί να μην ειπωθεί ποτέ. Είτε από φόβο είτε γιατί θέλεις να το κρατήσεις για σένα. Έτσι μας έχουν μάθει. Να τα κρατάμε όλα για τον εαυτό μας, να μη μοιραζόμαστε, να φεύγουμε μόνοι. Γιατί αν πεις, θα εκτεθείς, θα ρεζιλευτείς, θα ρίξεις τον εαυτό σου. Κανόνας νούμερο ένα "Μην πεις πρώτος σ'αγαπώ". Δηλαδή είναι κακό να πεις σε έναν άνθρωπο σ'αγαπώ; Είναι κακό να του πεις αυτά που στο κάτω κάτω νιώθεις; Για αυτό ρε αδέλφια δεν μιλιούνται μεταξύ τους. Για αυτό γίνονται πόλεμοι. Γιατί κανείς δεν λέει σ'αγαπώ.

" Και μετά τις 3 τελείες θα γεννιόντουσαν στο κόσμο τα θαυμαστικά και οι παρενθέσεις. Τα θαυμαστικά για όλες εκείνες τις ανεκτίμητες στιγμές. Για όλες εκείνες τις στιγμές που τα μάτια σου γέμισαν θαυμασμό. Τόσο ωραίο είναι το να θαυμάζεις κάποιον!! Να τον θαυμάζεις γιατί το αξίζει. Να τον θαυμάζεις γιατί έχει τα κομμάτια που λείπουν από 'σένα." έλεγε.

Και συνεχώς παρέβλεπε πως τα θαυμαστικά κάποτε την είχαν κάνει δυστυχισμένη. Γιατί το να θαυμάσεις κάποιον είναι το πρώτο στάδιο της κατηφόρας. Μετά έρχεται η απογοήτευση, πολλές φορές και η σύγκριση. Ξεχνούσε εκείνα τα θαυμαστικά του τελευταίου "Αντίο" ή τα θαυμαστικά του "Φυγε".

Κι απ την άλλη, στις παρενθέσεις συμφωνούσαμε συχνά γιατί καθένας μπορεί να χωρέσει μια παράπλευρη ιστορία, μια δική του εξήγηση. Ούτε φωνές ούτε μαλώματα για τις παρενθέσεις. Μοναχά κόμματα για να συνδέουμε τις ερμηνείες, τα παράλληλα σύμπαντά μας, τις νύχτες μας στο μπαλκόνι, τον ερωτά μας στις 3 το πρωί. Λες για αυτό να μη μ'αρέσουν τα κόμματα; Δεν με πειράζει που δεν ταιριάζω με τις παρενθέσεις και τα κόμματά σου. Άλλωστε έχω εσένα κι είμαι ευτυχισμένος ε; Δεν είμαι; 

Δεν θέλω να σου μιλήσω απόψε για τα ερωτηματικά. Γιατί αφήνουν ανεπάρκειες. Ανεπάρκεια στο να πεις την αλήθεια, ανεπάρκεια στο να μοιραστείς, ανεπάρκεια στο να αισθανθείς και πόσο μάλλον στο να εκφραστείς. Τα κενά στην επικοινωνία έχουν ακριβά τιμήματα, ξέρεις. Και κάπως έτσι οι παρενθέσεις μας μέναν κενές, τα θαυμαστικά μας μέναν αδιάφορα και τα κόμματα μας γινόντουσαν τελείες. Γιατί τι άλλο να πεις όταν τα έχεις πει ήδη όλα; 


Ελπίζω κάθε κόμμα να σε φέρνει πιο κοντά στο θαυμαστικό που έψαχνες. Ελπίζω να έβαλες τις σωστές τελείες εκεί που έπρεπε. Κι αν όχι, έλα να μετρήσουμε το χάος.

Μίσησέ με

Πηγή και πρωτότυπο κείμενο: http://oneirofermenos.blogspot.gr/

Πριν το διαβάσεις.. σκέψου τι πας να κάνεις..
..πριν το διαβάσεις.. να θυμάσαι πως δεν μιλώ σε σένα..
..πριν το διαβάσεις.. να θυμάσαι πως μιλώ και σε σένα..
..πριν το διαβάσεις.. να βάλεις στο μυαλό σου πως πρέπει να με μισήσεις..
..μόνο έτσι θα καταλάβεις τι λέω..

Αλλάζω πορεία. Αφού δεν αλλάζουν κάποιοι άνθρωποι πρέπει ν' αλλάξω εγώ. Για πόσο ακόμα?
Σου λείπει κάτι και δεν το κυνηγάς. Μα είναι δυνατόν? Και θες να το δεχτώ?
Μου λείπει κάτι και λες ότι χάνω τον ευατό μου μέσα στην σιωπή. Μα είναι δυνατόν? Δεν σε ξέρω. Και χάνεσαι. Πως να μη χαθώ κι εγώ?
Ένας κόσμος γεμάτος από δειλούς ανθρώπους. Πως γίνεται να μην παραδίνεσαι στα συναισθήματά σου? Για ένα λεπτό δειλίας θα στερηθείς μια ζωή αγάπης? Μα πως είναι δυνατόν? Πως είναι? Ε, όχι ρε γαμώτο, δεν το δέχομαι. Πάντοτε θα κυνηγώ αυτό που θέλω ότι κι αν μου κοστίσει. Βαρέθηκα πια..


Κωλοευαίσθητος.. υπερευαίσθητος.. Φαντάζεσαι να ήξερες και ποιος είμαι στ' αλήθεια? Και τι να κάνω που έτσι είμαι? Αν δεν σ' αρέσει ξέρεις που είναι η πόρτα.. Γιατί σου φαίνονται παράξενα όλα τα συναισθήματά μου? Φύγε αν είναι έτσι. Δεν σε κρατάει κανείς. Φύγε. Βαρέθηκα..

Γκρινιάρης.. παραπονιάρης.. Κι άμα γουστάρεις. Κουράστηκα πια. Επειδή δηλαδή ζητάω αυτά που θέλω και δεν σιωπώ σημαίνει ότι είμαι γκρινιάρης? Επειδή ζητάω αυτά που θέλω ρε γαμώτο? Έλεος. Βαρέθηκα..
Πότε θα έρθει κάποιος να σου πει. Ξέρεις τι? Σ' αγαπώ έτσι όπως είσαι. Τόσο απλά. Χωρίς να σε στολίσει με τόσα ευφάνταστα επίθετα. Τι να τα κάνω τα λόγια όταν έχω εσένα? Μα δεν σ' έχω. Γαμώτο. Βαρέθηκα..

Παρανοϊκός.. υπερβολικός.. Ζητάω πολλά, έτσι? Και ποιος σου είπε πως δεν έχω το δικαίωμα? Αφού θέλω. Θες εγωισμός? Τουλάχιστον το παραδέχομαι ρε. Αφού σε θέλω. Κουράστηκα πια..
(Κάποια στιγμή θα σκάσω, το ξέρω. Όποιος δε δακρύζει, λένε, όταν τύχει να ξεσπάσει καλό είναι να μη βρεθείς κοντά του..Φύγε λοιπόν μάτια μου. Σε λίγο θα σκάσω, το νιώθω. Φύγε. Το νιώθω, αλήθεια..)
Μόνο αυτό. Φύγε. Αν δε βρίσκεις τίποτε καλό πάνω μου και πιστεύεις σ' όλες αυτές τις μαύρες λέξεις του κειμένου, στ' αλήθεια δεν σε θέλω κοντά μου, φύγε. Αληθινούς ανθρώπους θέλω.. τίποτε άλλο.. μονάχα τέτοιους.. αληθινούς..

Κι όποιος δε βγάλει νόημα απ' όλες τούτες τις σκόρπιες λέξεις.. δεν πειράζει.. (ούτε εγώ κατάλαβα τίποτε απ' όλ' αυτά..)
Κι αν κανείς δεν αφήσει το σημάδι του σ' αυτή την τρέλα.. δεν πειράζει.. σημαίνει ότι κάποιος πόνεσε..
Κι όποιος με μισήσει μετά απ' όλο αυτό δίκιο θα 'χει.. παράξενος είμαι.. μην με παρεξηγείται.. παράξενος είμαι και παράξενος θα 'μαι.. ποιος νοιάζεται..?

Το "γυαλί" μου.

Λένε πως αν σπάσει το γυαλί δε ξανά κολλάει. Από την άλλη, οι Κινέζοι κολλάνε τα θρύψαλα του γυαλιού με χρυσό κάνοντάς τo πολυτιμότερο. Κάποιοι θα πουν πως το γυαλί τους με αυτόν το τρόπο αποκτάει περισσότερη σημαντικότητα, ενώ κάποιοι άλλοι θα ισχυριστούν  πως με αυτόν το τρόπο απλά το μετατρέπουν σε κάτι διαφορετικό. Γιατί δηλαδή κάποιοι προτιμούν να  φτιάξουν το γυαλί τους με παραπάνω χρήμα και κόπο την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι αγοράζουν ένα άλλο γυαλί;

Εγώ το γυαλί μου το πρωτοαντίκρισα πριν ενάμιση χρόνο περίπου, σε μία βιτρίνα στη Μητροπόλεως. Ποτέ δεν κοιτάω βιτρίνες στη Μητροπόλεως. Πάντα τρέχω πριν προλάβω να δω κάτι που δεν θα μπορέσω να αγοράσω. Εκείνη τη μέρα όμως μία πρωτοφανής εξωγενής δύναμη με ανάγκασε να γυρίσω και να κοιτάξω εκείνη τη βιτρίνα. Γαμώτο."Δεν είμαι σε φάση να μπαίνω σε περιττά έξοδα", είπα. Παρ'όλα αυτά μπήκα μέσα στο μαγαζί και ρώτησα τη τιμή του. Απέκλεισα κάθε πιθανότητα να το αγοράσω και συνέχισα τρέχοντας και απομακρύνοντας τα μάτια μου από τις βιτρίνες.

 Η  αλήθεια είναι πως το σκεφτόμουν που και που το γυαλί μου, αλλά κάθε φορά σκεφτόμουν κι αυτά που θα έπρεπε να θυσιάσω για την αγορά του. Εμείς οι εν δυνάμει οικονομολόγοι το λέμε κόστος ευκαιρίας. Ναι λοιπόν σκεφτόμουν το κόστος ευκαιρίας του γυαλιού μου. (Ας μην κρύβομαι, πάντα έτσι σκέφτομαι) .Ό,τι δίνω πρέπει και να παίρνω, αλλιώς "μπαίνεις μέσα". Κι επειδή "μπήκα μέσα" πολλές φορές, δεν έπρεπε να ξανά κάνω λάθος υπολογισμούς.

Περνούσε ο καιρός, είχα μαζέψει και λεφτά κανά-δύο φορές κι όλο έλεγα να πάω να το πάρω το γυαλί μου, αλλά όλο το καθυστερούσα. Πριν 9 μήνες ακριβώς το ξανά είδα το γυαλί μου σε μία βιτρίνα κοντά στην Αριστοτέλους. Έμεινα να το κοιτάω μερικά λεπτά χωρίς να καταλάβω πως ενοχλούσα το κόσμο να περάσει. Ήταν πραγματικά το πιο όμορφο γυαλί που είχα δει και η τύχη με έκανε να πέσω ξανά πάνω του. Αυτή τη φορά η καρδιά μου δεν άφησε πάλι το μυαλό μου να το παίξει και καλά οικονομολόγος. Κοίταξα καλά γύρω μου και μπήκα στο μαγαζί. Σαν να είχα κάνει ζαβολιά και ήθελα να κρυφτώ ένιωθα. Το αγόρασα όμως. Το σπίτι μου θα ήταν πιο όμορφο τώρα, σκέφτηκα. Θα το τοποθετούσα στη καλύτερη θέση του σπιτιού μου έτσι ώστε να μοιάζει ξεχωριστό από τα υπόλοιπα. Πάντα έτσι κάνω με τα καινούργια μου πράγματα, μέχρι να τα χαλάσω ή να χαλάσουν.

Η αλήθεια είναι πως δεν μ'αρέσει να χαλάω τα πράγματά μου, αλλά είμαι αδέξια και συμβαίνει.
Κάποια άλλα βέβαια τα βαριέμαι ή δεν με ενθουσιάζουν πια και τα πετάω. Για εκείνα όμως που χαλάνε στεναχωριέμαι αλήθεια πολύ. Ένα από τα πράγματα που χάλασαν είναι και το γυαλί μου γι αυτό σας γράφω για αυτό. Δεν ξέρω από τι χάλασε. Δεν ήμουν σπίτι και δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν για αυτό. Εμένα το γυαλάκι μου με ένοιαζε τι να τους κάνω τους άλλους; Χρυσός ή σκουπίδια; Σκέφτηκα.

Κι αν ο χρυσός το αλλάξει και δεν μοιάζει πια με το γυαλί μου; Το σπίτι μου πια δεν θα είναι το ίδιο. Μπορεί βέβαια να είναι και καλύτερο, αλλά τι γίνεται αν σπαταλώντας όλο το χρυσό μου, το γυαλί μου ασχημύνει και δεν μου αρέσει πια;

Λένε πως αν σπάσει το γυαλί δε ξανά κολλάει. Από την άλλη ,οι Κινέζοι κολλάνε τα θρύψαλα του με χρυσό κάνοντάς τo πολυτιμότερο. Εγώ θα σας πω πως είτε χρυσός είτε σκουπίδια, τα θρύψαλα από γυαλί είναι πολύ επικίνδυνα και καμιά φορά οι πληγές μένουν για πάντα. Εγώ ακόμα δεν ξέρω τι θα κάνω με το γυαλί μου. Έχω βάλει τα θρύψαλα του πάνω στο τραπέζι και τα προσέχω. Μου χάλασε το γυαλάκι μου και κλαίω καμιά φορά. Έτσι όπως είναι ακουμπισμένο στο τραπέζι με κοιτάει κι αυτό, αλλά δεν μιλάει. Ένα παράπονο μόνο βγάζει. Το είχα συνηθίσει και είχε τη δική του θέση στο σπίτι μου. Ίσως να μη το πρόσεξα όσο θα έπρεπε. Ίσως να μην ήταν τόσο ανθεκτικό και ακριβό όσο έμοιαζε. Ίσως να με ενθουσίασε η ομορφιά του και να μην πρόσεξα την εσωτερική του ρωγμή όταν το αγόρασα. Δεν ξέρω τι το χάλασε και δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό. Το κοιτάω. Μια λέω χρυσός και μια σκουπίδια .Κι είναι που φοβάμαι και τα θρύψαλα... Να προσέχεις κι εσύ (με τα γυαλιά)...

Y.Γ.1. Αφιερωμένο στην Β. που μου έμαθε πως οι Κινέζοι κολλάνε το γυαλί με χρυσό.
Υ.Γ.2. Να μη φοβάστε τα θρύψαλα γιατί ο πόνος και τα δάκρυα ξεπλένουν τη ψυχή.

Μέχρι το τέλος της ποίησης (μέσα μου).

Eίναι εννιά.

Είμα μόνο δυόμιση ώρες ξύπνιος.

Δεν νυστάζω αλλά κοιμάμαι. 

Άλλοτε με το ζόρι, άλλοτε από φόβο κι άλλοτε με χάπια.

Θέλω να γίνομαι τόσο κουρασμένος που να κλείνω τα φώτα και να κλείνουν αυτόματα τα μάτια μου.

Δεν πετυχαίνει πάντα.

Όλα αυτά για να μην συναντήσω τις σκέψεις μου.

Ξέρεις τι είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ;

Ότι όλα όσα είχα να νιώσω, τα ένιωσα.

Ότι δεν θα ξανά ερωτευτώ κι αυτό είναι το χειρότερο κακό που μου 'χεις κάνει.

Δεν είναι που σ' έχασα.

Για την ακρίβεια, στα αρχίδια μου που σε έχασα.

Είναι που κάθε φορά πεθαίνει ένα κομμάτι αυτού του παραληρήματος που ονόμαζα κάποτε "έρωτα".

Κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, κι ακόμα ένα, ώσπου το κενό να καλύψει ολάκερη τη καρδιά μου.

Δεν μιλάω για αυτό πια. 

Δεν ξέρω καν πως να το ονομάσω.
Όποτε θέλεις θα γελάω.

Όποτε θέλεις θα ζητάω συγγνώμη.
Για να πάψεις να μου τριβελίζεις τα αυτιά.
Μέρα με τη μέρα όμως θα απομακρύνομαι

Όλα πλέον θα 'ναι πρακτικά, μαθηματικά., ορθολογικά. 

Οι χτύποι της καρδιάς μου δεν θα μεταβάλλονται σε καμία μουσική, μπροστά σε κανένα γνώριμο πρόσωπο, μέσα σε κανένα σώμα.

Τρία τέταρτα μόνο.

Τικ τακ, τικ τακ.

Τρία τέταρτα όπως ο κέρσορας στην οθόνη σου, μέχρι να σβήσει, μέχρι να χαθεί, μέχρι να πεθάνει κάθε μορφή ποίησης (μέσα μου).

Ζητείται σκοτάδι

Ήμουν παιδί και φοβόμουν το σκοτάδι.

Που να φανταστώ πως μεγαλώνοντας θα φοβάμαι το φως;

Δεν ήξερα.

Ήμουν παιδί, έκλαιγα στη πρώτη δυσκολία, πονούσα μπροστά σε κάθε ψέμα.

Οι δυσκολίες  δεκαπλασιάστηκαν, ο πόνος έχει γίνει αβάσταχτος και τώρα πονάω μπροστά στην αλήθεια.

Δεν κλαίω. Πια.

Ήμουν παιδί και φοβόμουν τους ανθρώπους με αρρωστημένο μυαλό.

Τώρα τους αναζητώ ανάμεσα στο πλήθος.

Ακούω τα μάτια τους, χορεύω στις λέξεις τους, μιλάω με τη πνοή τους.

Ταιριάζω με το χειρότερο όλων. Να ζήσω μαζί του, να μάθω την ιστορία του, να μάθω για το  πανέμορφο μυαλό του.

Τα πανέμορφα μυαλά ξέρεις, είναι πάντα αρρωστημένα και τα αρρωστημένα μυαλά πάντα πανέμορφα.

Να μου δώσει μαυρίλα, να του δώσω ψύχρα. Να μου δώσει σκοτάδι, να μη φοβάμαι. Πια.

2(0)

Όσο πάει, απομακρύνεται.

H μέρα φεύγει κι αυτή.

Θα μείνει πάλι ένα “λείπει” κι αύριο θα ξημερώσει μια καινούρια.

Οι άνθρωποι θα τη βλέπουν πάλι ίδια.

Ίδια με όλες τις υπόλοιπες.

Γίνεται να φυλάξουμε τις καλές αναμνήσεις σε κουτιά;
Να θυμόμαστε τα δώρα, τα χαμόγελα και τα βλέμματα. 
Πιο πολύ τα βλέμματα.

Όλα με ακρίβεια.
Γίνεται στις άλλες αναμνήσεις να βάλουμε φωτιά;

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Όλα ίδια μας φαίνονται πια.

Όλοι ίδιοι έχουμε γίνει πια.

Χάρισέ μου λέξεις να τις κάνω ζωγραφιά.

Χάρισέ μου σιωπές να τις κάνω ποίηση.

Σιωπές που πέρασαν, μας δίδαξαν μαθήματα ζωής και γέμισαν τα μεγαλύτερα κενά μας.

Όσο ξεμακραίνει τα φώτα σβήνουν.

Μπαίνει μία ακόμα τελεία στη ζωή.

Ξυπνάς μια μέρα και σε βαφτίζουν ενήλικα.

Ξυπνάς και ξαφνικά είσαι 20 χωρίς καμιά ιδέα για τη ζωή που σε περιμένει.

Άραγε θα χαμογελάμε το ίδιο δυνατά σε 10 χρόνια;

Το 2 θα αντικατασταθεί με το 3 και ούτε που ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για ‘μενα το 2.

Διψάω για 2 μέρες, για 2 νύχτες, για 2 μάτια και για μια καρδιά χωρισμένη στα 2.

Χάρισέ μου σιωπές να σου φτιάξω ποίηση.

Χάρισέ μου 2 καρδιές να σου κάνω έρωτα.