-Λοιπόν άκου τυπάκι έγω μπορεί να μην ξέρω για ποιο λόγο γράφω, αλλά ξέρω για ποιον λόγο ζω κι αυτός ο λόγος σίγουρα δεν ταυτίζεται ι με τις παρασιτικές σου επιδιώξεις, με τα μικρομεσαία όνειρα του τίποτα σου, του κενού σου! Κενό στο πνεύμα, κενό στην ψυχή κι εμείς μιλάμε ακόμα για την οικονομική κρίση! ΟΛΟΙ μιλάνε για αυτήν . Και αλήθεια πότε θα μιλήσουμε για την κρίση στην γλώσσα? την κρίση στις αξίες μας? την κρίση του οικογενειακού θεσμού? Ποτέ θα μιλήσουμε για τα παιδιά που δεν τρεχουν πια στις πλατείες? Για 'κείνα τα παιδιά που δεν παίζουν,δεν εμπιστεύονται πια?(δευτερεύοντα πράγματα βεβαίως-βεβαίως) Δεν σε θλίβει καθόλου που δεν ζουν την παιδικότητα τους, που δεν ονειρεύονται, που δεν υπάρχουν παρέες? Γιατί εμένα με σκοτώνει, μέρα με την μέρα μου τρώει τα σωθικά.
-Μην κλεινεις σε παρακαλω! Αποψε ήρθα για να στα πω και θα στα πω!
Το μπαρακι, που κατά βάθος σιχαίνεσαι μπορεί να περιμένει, εγώ δεν είμαι καλά !
Μυρίζει που και που το δωμάτιο το βαρύ ουίσκι, την σαπίλα του άφθονου φύλου που
σε περιτριγυριζει και σιχαίνομαι για αυτό σου λέω δεν ειμαι καλά αποψε! Κι αν πάλι αύριο με ρωτήσεις, πάλι αυτά θα σου πω...Μην με πρήζεις κι εσυ να γίνω άνθρωπος,αφού ξέρεις πως η γόβα και το κόκκινο κραγιόν δεν μου πηγαίνει, δεν μ' αρέσει, δεν τα γουστάρω πως το λένε? Δεν είμαι άνθρωπος ή και μπορεί να είμαι απλά άνθρωπος γεννημένος σε άλλη εποχή. (ΚΑΤΑΡΑ ΜΕΓΑΛΗ) Ξες τι σημαίνει να αγαπάς την ζωή σου, να θέλεις να την ζήσεις στο έπακρον και να μην μπορείς? Και μην πάει το μυαλό σου στα φράγκα, απλά δεν υπάρχουν όμοιοι σου, σου κολλάνε μια ταμπέλα κι άντε να την ξεκολλήσεις μετά. Πρώτα από πάνω σου και μετά από το μυαλό τους...Μην πεις πάλι ότι με πέιραξε το ποτό, δεν πίνω λέμε, δεν μ'αρέσει... Μόνο χάπια πίνουμε για να κοιμηθουμε, πινουμε χαπια για να γραψουμε, καποτε ίσως να μας πείσουν πως πρεπει να πινουμε χαπια και για να ζησουμε...
Χάπια για ευτυχία και χαμόγελα έχετε? Με ευρώ με δραχμές...Τι σας χρωστάω?
