Πάντα αντιμετώπιζα προβλήματα στην επικοινωνία. Τα λόγια μου φταίνε που ποτέ δεν είναι τα σωστά, που μπερδεύομαι και μπερδεύω και τους άλλους τελικά. Είναι οι σκέψεις μου οι ενοχικές. Που μιλάω ασταμάτητα για αυτά που θα ήθελα να ζήσω. Να τώρα ουρλιάζω αυτά που νιώθω και πάλι δεν ακούγομαι, δεν γύρισε κανείς να με κοιτάξει.
'Επειτα τρέχω να αγκάλιασω μερικουύς κι αυτοί το βάζουν στα πόδια. Κι αν τύχει κι τα καταφέρω να κλείσω στην αγκαλιά μου κάποιον αγαπημένο αέρας γίνεται. Ό,τι πλησιάζω το τρομάζω και το διώχνω μακριά. Ό,τι χαιδεύω το πληγώνω αθελά μου. Ό,τι συνηθίζω το χλευάζω, το αλλάζω, το μισώ.Ό,τι αγαπάω το καταστρέφω. Δεν υπάρχει σχέση που να μην σκότωσα και έτσι γουστάρω...Γι αυτό δεν σε θέλω δίπλα μου άλλο! Ούτε εσένα αλλά ούτε αυτούς που προσπαθούν να με φτάσουν.
Ο κόσμος με κοιτάει περίεργα γιατί αναμεσά τους καμιά φορά τραγουδάω, γιατί καμιά φορά θέλω να κλάψω και κλαίω. Άλλωστε ποιος μας είπε πως μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα τα συναισθηματα μας. Σωστά? Οι φίλοι μου ώρες ώρες θυμώνουν. Λένε πως χάνομαι σε σκέψεις, λένε πως ζω σε έναν κόσμο δικό μου, πως αδιαφορώ για τα προβλήματα του κόσμου.(Αφού έχω τα δικά μου, των αλλων τι να τα κανω? Θα έλεγε κάποιος...) Πάντα κάποιος κάτι λέει...Τι θέλεις κι εσύ τώρα αόρατη μοναξιά-φίλη μου? Όχι, όχι, στάσου μην φεύγεις κι εσύ. Είσαι η μόνη μου συντροφιά τούτη την κρύα νύχτα. Πες μου για αυτούς που επισκέπτεσαι τα βράδια, που μπορεί να είναι και φίλοι μου, μα δεν τους ξέρω. Τα βράδια σαν κι αυτά που οι λέξεις γίνοντε σιωπές και τα δάκρυα δαγκώματα στο σώμα. Τα βράδια σαν κι αυτά που η πνοή της έχει χαθεί. Που με ξέχασε, με πάτησε, με απάτησε, με έγραψε, με ξέγραψε. Καλά μαντεύεις...Πάλι για 'σένα γράφω. Θα κλαίω, θα χτυπιέμαι, θα οδύρομαι πάντα για 'σένα. ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΙΑ 'ΣΕΝΑ ΡΕ ΖΩΗ...κι ας μην με διαβάζεις!
