-Tην τελευταία βαλίτσα γεμίζω Άγγελε και φεύγουμε...
-2 ώρες τώρα κάθεσαι στον καναπέ και την κοιτάζεις! Είσαι καλά?-Δεν μου είναι ευκολο! Είναι πολλα! Περίμενε για λίγο..
Μαζεύω τα συναισθήματα που ξεχάσαμε,
τα γράμματα μου που δεν βρήκαν παραλήπτη,
τα λόγια που απο φόβο ποτέ δεν ξεστόμισα,
τους καημούς σου που τους σιχαίνομαι. Όχι μόνο γιατί πονάς, αλλά και γιατί δεν είμαι μέσα!
Τα τραγούδια που δεν μου αφιέρωσες,
τα σ'αγαπώ που δεν είπες,
τις αγκαλιές που δεν χόρτασα,
την αμφιβολία σου,
την ανασφάλεια σου,
το κλείσιμο στον εαυτό σου,
το να μη δίνεσαι...ΤΑ ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΟΛΑ!
τα λόγια που σκόρπιζα και τις σιωπές σου,
τα εισιτήρια για το ταξίδι που ακύρωσες,
τις φορές που έπρεπε να ήσουν εδώ και δεν ήσουν
το δαχτυλίδι που μου χάρισες...Να το φοράω πάντα, είχες πει για να μην σε ξεχνάω ποτέ!
Κι εγώ το φορούσα κι όντως ποτέ δεν σε ξέχασα,το πρόλαβες πρώτο κι αυτό!
Κάτσε, κάτσε...κάπου έχασα μερικά δάκρυα!
Να τα βάλω μεσ'το μικρό τσεπάκι με το χαμογελό μου,μήπως και γίνουν ένα! ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ!
-Έτοιμη!
-Φέρνω το αυτοκίνητο, κατέβα σε 5 λεπτά!
-Απορώ γιατί επιμένεις να με πας...Το κατάλαβα ρε,την κάνω...ΤΗΝ ΚΑΝΩ!
-Ήθελα απλα...
-Κι εγώ ήθελα απλά...απλά να σε κάνω ευτυχισμένο,αλλά δεν μ' άφησες!
-Συγνώμη!
-Αντε γαμήσου απο τη ζωή μου,αντε γαμήσου απο το μυαλό μου και αντε γαμήσου γενικά!
Έπεσε η βαλίτσα μου κάτω και άρχισαν όλα να αιωρούντε!
Κοίταξε σαστισμένος κι άρχισε να τρέχει.
Έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε..Μάλλον είδα κι ένα δάκρυ να κυλάει(δεν είμαι σίγουρη)
Κάθησα στο πεζοδρόμιο για λίγο και κοιτούσα όλες τις υποσχέσεις , όλα τα φιλιά, όλες τις αγκαλιές να περνούν και να χάνοτε!
Με πλησίασε τότε μία κυρία και μου ψιθύρισε: "Δεν αντέχουν όλοι την αλήθεια κοπέλα μου.
Κάποιοι φοβούντε τα μεγάλα αισθήματα και την πραγματική ευτυχία! Τουλάχιστον εσύ δεν είσαι δειλή!"
**TΩΡΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ!
Υ.Γ. Για όσους πιστέυουν πως ο κάθε άνθρωπος εκτός απο σώμα έχει και ψυχή, αυτή η ιστορία εξηγεί πολλά γύρω μας.
