24 ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ TO TEΛOΣ..
Έμοιαζαν όλα τόσο διαφορετικά .Το βλέμμα σου αχανές και καρφωμένο στο άπειρο. Η αγκαλιά σου? Σφιχτή ,φοβισμένη! Το γνώριμο φιλί σου, δεν θύμιζε σε τίποτα πια. Όλα ήταν τόσο περίεργα , αλλιώτικα κι όμως κανείς μας δεν τολμούσε να το ξεστομίσει , δεν ήταν από φόβο , αλλά καταβάθος μέσα σου πίστευες ότι δεν θα τελείωνε , ότι θα ξυπνούσαμε αύριο μαζί και δεν θα έφευγες , δεν θα έφευγες ποτέ! Εγώ όμως ήξερα , τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο . Δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να το παραδεχτώ ολότελα στον εαυτό μου , κρατιόμουν από μικρές ελπίδες . Μπορεί να το μετάνιωνες την τελευταία στιγμή έλεγα , μπορεί να γυρνούσες του χρόνου , μπορεί να ερχόσουν να με βλέπεις , μπορεί , μπορεί , μπορεί ….. τόσα μπορεί , τόσα ώστε να καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου.
Τελικά δεν φτάνει μόνο η αγάπη για να κρατήσει ενωμένους δύο ανθρώπους . Το μυστικό μοιάζει σαν μια μεγάλη αλυσίδα που αποτελείται από πολλά συναισθήματα , δηλαδή κρίκους . Το τέρας της μοναξιάς ή της απόστασης συνήθως καταστρέφει τους κρίκους έναν προς έναν , ώσπου φτάνουν στον τελευταίο , τον κρίκο της ελπίδας και τότε δεν υπάρχει επιστροφή . Ένας καινούργιος φαύλος κύκλος αρχίζει , ο πιο επώδυνος , τόσο τρομακτικός .
17 ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ TO ΤΕΛΟΣ…
Σκοτείνιασε , χτύπησε το τηλέφωνο , ήταν αυτός . Δεν είχα δύναμη να του μιλήσω . Δεν μπορούσα να υποκρίνομαι άλλο , ότι όλα θα πάνε καλά . Πώς να του δώσω κουράγιο? Τι να του πω? Πώς να κρατηθώ και να μην βάλω τα κλάματα? Ο ήχος του τηλεφώνου εκνευριστικός . Δεν θυμάμαι αν τελικά το σήκωσα ή απλά έκλεισα τον ήχο . Αν μιλήσαμε, η συζήτηση θα ήταν μάλλον τυπική , σύντομη , ψεύτικη . Δεν θυμάμαι…
10 ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ TO TEΛOΣ …
Μόλις ξημέρωσε , ήμουν πολύ ταλαιπωρημένη , ένιωθα τα μάτια μου να καίνε , δεν είχαν άλλα δάκρυα , δεν ένιωθα τίποτα . Τίποτα πια… Άκουγα μουσική όλο το βράδυ καθισμένη στον καναπέ . Αυτό πάντα με βοηθούσε να μην σκέφτομαι .
1 ΩΡΑ ΠΡΙΝ TO TEΛOΣ …
Σκούπισα τα τελευταία δάκρυα που είχαν απομείνει στο πρόσωπό μου , έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου , πήρα βιαστικά τα κλειδιά του αυτοκινήτου κ έφυγα . Οι κινήσεις μου έμοιαζαν μηχανικές . Έφτασα στο αεροδρόμιο μισή ώρα πριν . Ήθελα να χαζέψω τα αεροπλάνα που απογειώνονταν . Εκεί μέσα υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν με σκοπό να μην γυρίσουν ποτέ . Αφήνουν πίσω τους ανθρώπους που νοιάζονται , υποφέρουν . Εκείνοι που φεύγουν πάντα ξεχνούν , αυτοί που μένουν όμως δεν θα ξεχάσουν ποτέ , όσα χρόνια κι αν περάσουν . Γιατί? Μένουν πίσω για να φυλάξουν τις αναμνήσεις και την μορφή εκείνου.
10 ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ TO TEΛOΣ …
Ήρθες να με χαιρετήσεις , προσπάθησα να κρατήσω τα δάκρυα μου , αλλά αυτή την φορά δεν άντεξα , λυπάμαι…Με αγκάλιασες σφιχτά με σιγουριά πια . Με φίλησε και μου ψιθύρισες στο αυτί «Μην φοβάσαι , όλα θα πάνε καλά . Θα έρχομαι να σε βλέπω . Τίποτα δεν τελειώνει εδώ .»
ΤΕΛΟΣ…
Έφυγες…κι εσύ!
